Κροατία - Σλοβενία οδικώς 2022

Φωτογραφίες από το ταξίδι

Plitvice lakes! Λίμνες που βρίσκονται στην Κροατία. Τις έμαθα από τον Μιχάλη όταν τις ανέφερε στο valkanizater που είχαμε πάει το 2009. Γκούγκλαρα και έπαθα πλάκα. Από τότε έψαχνα ευκαιρία να πάω…

Μετά από 13 χρόνια ήρθε η ώρα! Το καλοκαίρι έμαθα πως έχει οικονομικές πτήσεις η Ryanair από Θεσσαλονίκη για Ζάγκρεμπ και άρχισα να το ψάχνω ζεστά. Ψάξε από ΄δω, ψάξε από ‘κει, τελικά κατέληξα να πάμε με δικό μας αμάξι. Roadtrip! Η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα. Η παρέα ήταν έτοιμη χωρίς να το ξέρει! Εμένα περίμενε να τους αλλάξω τα σχέδια που είχανε για Σαμοθράκη! Σε μια βδομάδα αναχωρούσαμε. Κλείστηκαν γρήγορα τα καταλύματα. Το αμάξι, φρεσκοσερβιρισμένο (!), το έβαλε η Αναστασία. 3200 νέα χιλιόμετρα θα έγραφε το κοντέρ.  Ένα άνετο ταξιδιάρικο Hyundai i30 με πετρέλαιο. Θα το οδηγούσε αυτή με τον Χρήστο.

Ημέρα πρώτη
(Έδεσσα - Βελιγράδι)

Το πρωινό ραντεβού στην Έδεσσα άργησε κατά είκοσι λεπτά. 6:30 το πρωί είχαμε ήδη αναχωρήσει για Ευζώνους – Γευγελή. Δεύτερη φορά διάβαινα οδικώς αυτά τα σύνορα. Η πρώτη ήταν το 1991. Μπήκα με ειρήνη και επέστρεψα με πόλεμο. Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που είχε ξεσπάσει ο πρώτος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Δυνατή συγκίνηση καθώς τα περνούσα ξανά ειρηνικά. Είθε τα σύνορα να ενώνουν και να μη χωρίζουν τους λαούς!

Στα σύνορα μια κάποια κίνηση την συναντήσαμε. Καλοκαίρι γαρ. Βέβαια, το ρεύμα που κατευθυνόταν Ελλάδα είχε πολύ περισσότερη κίνηση. Χιλιόμετρα ουρές. Εμείς ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα. Φτάσαμε Βελιγράδι κοντά στη μία το μεσημέρι. Τα χιλιόμετρα για αυτή τη μέρα συμπληρώθηκαν. 630 στο νερό. Ο δρόμος πολύ καλός. Όπως η εθνική οδός Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Δυο λωρίδες σε κάθε ρεύμα και διάζωμα στη μέση. Πολύ άνετη οδήγηση.

Στο κατάλυμα θα πηγαίναμε αργά το απόγευμα, οπότε τριγυρίσαμε λίγο στην πόλη. Πρώτη στάση η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα. Η εκκλησία αυτή, αν και παλιά, άνοιξε ξανά πριν λίγα χρόνια. Ήταν κλειστή διότι ανακατασκευαζόταν το εσωτερικό της. Πλέον οι εσωτερικοί τοίχοι κολυμπούν στο χρυσάφι! Όλες οι τοιχογραφίες είναι βυζαντινές αγιογραφίες οι οποίες λάμπουν, αστράφτουν και καθηλώνουν! Έχει και υπόγειο το οποίο είναι επισκέψιμο και πλήρως αγιογραφημένο επίσης. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο αξιότατο επίσκεψης πάρκο Καλεμέγδαν με την εξαιρετική θέα προς τη συμβολή των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ποταμών Σάβα και Δούναβη. Φεύγοντας περπατήσαμε στον πεζόδρομο Κνεζ Μηχαήλοβα (κάτι σαν την Ερμού στην Αθήνα) και κατευθυνθήκαμε προς τα συγκλονιστικά  «βομβαρδισμένα κτήρια» τα οποία έχουν αφεθεί επίτηδες χτυπημένα και μισογκρεμισμένα για να θυμίζουν τον πόλεμο. Επιστροφή στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αμάξι και να πάμε σπίτι. Λίγο μπάνιο, λίγη ξεκούραση και επιστροφή ξανά στην πόλη για να φάμε πλεσκαβίτσα (μπιφτέκι που είναι must). Που; Μα στη Σκανταρλία φυσικά (μποέμ περιοχή του Βελιγραδίου).

Ημέρα δεύτερη
(Βελιγράδι - Λιουμπλιάνα)

Στόχος αυτής της ημέρας η Λιουμπλιάνα η πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Αφήσαμε τη Σερβία, διασχίσαμε την Κροατία και περάσαμε στη Σλοβενία. Η διαφορά μεγάλη. Η Σλοβενία δε μοιάζει με βαλκάνια. Είναι ξεκάθαρα βόρεια Ευρώπη.

Φτάσαμε στο σπίτι που θα μέναμε το μεσημέρι. Ξεφορτώσαμε, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε στην πόλη για μια απογευματινή – βραδινή βόλτα. Μας άρεσε πολύ αυτή η πόλη. Συμπαθητική, γλυκιά, μικρή, περιποιημένη. Τριγυρίσαμε στο κέντρο της παλιάς πόλης η οποία οριοθετείται από τον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα και ο οποίος δίνει πολύ όμορφες εικόνες. Εδώ, καθίσαμε με την Αναστασία για να φάμε κάτι και να πιούμε μια μπυρίτσα. Την επόμενη μέρα θα την βλέπαμε καλύτερα την πόλη μιας και όλη η ημέρα θα ήταν αφιερωμένη σε αυτήν.

Ημέρα τρίτη
(Λιουμπλιάνα)

Ο καιρός ήταν λίγο άστατος το πρωί και αποφασίσαμε να πάμε πολύ κοντά στο κέντρο με το αμάξι και να παρκάρουμε εκεί. Αμ, δε! Η πόλη αυτή είναι πολύ εχθρική στα αμάξια και δεν τα καταφέραμε. Αντιθέτως, είναι πολύ φιλική προς τα ποδήλατα. Αφήσαμε το αμάξι πιο έξω σε ένα πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ. Ο καιρός έφτιαξε πολύ γρήγορα. Πρώτη στάση στο τουριστικό γραφείο για να πάρουμε πληροφορίες και χάρτη. Δεύτερη στάση επάνω στο κάστρο που ανεβαίνεις με τα πόδια σε 5-10 λεπτά μέσα από την παλιά πόλη. Εναλλακτικά, υπάρχει και τρενάκι που σε ανεβάζει. Το κάστρο αυτό έχει κάποιους επισκέψιμους χώρους μέσα στα κτήρια του αλλά και έναν πύργο που ανεβαίνεις και βλέπεις την πόλη από ψηλά καθώς και τις Ιουλιανές Άλπεις από μακριά… (επόμενος στόχος… ορειβατικός… Triglav… το νου σας…). Κατεβήκαμε από το κάστρο από την άλλη πλευρά μέσα από ένα πολύ όμορφο δασάκι. Σεργιανίσαμε λίγο ακόμα στην παλιά πόλη πλάι στο ποτάμι περνώντας από μια ανοιχτή αγορά, τη γέφυρα των δράκων αλλά και των κλειδαριών. Εν συνεχεία, απομακρυνθήκαμε προς το πάρκο Tivoli για να αράξουμε στα γρασίδια του ωσάν ευρωπαίοι και εμείς! Καθοδόν περάσαμε από το κοινοβούλιο, το εθνικό μουσείο και την σέρβικη εκκλησία Αγ. Κυρίλλου κ Μεθοδίου. Επιστροφή στο σπίτι, μαγείρεμα, μπάνιο και ύπνο ως το πρωί!

Για να έχουμε λόγο να ξανάρθουμε σε αυτήν την όμορφη πόλη αφήσαμε σαν εκκρεμότητα την περιοχή Μετέλκοβα που είναι κάποια σοκάκια με έντονα στοιχεία νεανικής και σύγχρονης τέχνης (γκράφιτι κλπ).

      

Ημέρα τέταρτη
(Λίμνη Μπλεντ, σπήλαιο Ποστόινα, Ριέκα)

Η ημέρα σήμερα ξεκίνησε με τη λίμνη Μπλεντ η οποία βρίσκεται 45 λεπτά βόρεια της Λιουμπλιάνας.

Η αλήθεια είναι πως για αυτό το ταξίδι δεν έκατσα να μελετήσω ιδιαίτερα. Έχουν έρθει σε αυτά τα μέρη διάφοροι φίλοι μου και με βάση τις περιγραφές τους έκανα και εγώ ένα χονδρικό πλάνο το οποίο και ακολουθήσαμε με επιτυχία. Όταν οργανώνεις, όμως, ένα ταξίδι είναι κάποιες λεπτομέρειες που είναι σημαντικές και που κάνουν τη διαφορά. Κάποια πράγματα λοιπόν, λόγω της μη πολύ καλής μου προετοιμασίας, τα ανακάλυπτα είτε από βραδύς ξάπλα στο κρεβάτι, είτε μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε στον εκάστοτε προορισμό. Κάποιος άλλος μπορεί αυτήν την τεμπελιά να την ονόμαζε πείρα και ευελιξία! Το προηγούμενο βράδυ, λοιπόν, ανακάλυψα πως έχει πολλά πράγματα να κάνει κανείς στη λίμνη αυτή. Το αρχικό πλάνο ήταν να φύγουμε από τη λίμνη νωρίς το μεσημέρι για να προλάβουμε να πάμε και στο σπήλαιο Ποστόινα που έκλεινε στις 4 το απόγευμα. Διαβάζοντας όμως για τις δραστηριότητες που προσφέρονται στη λίμνη, αποφασίσαμε να μείνουμε όσο θέλαμε χωρίς περιορισμό και το πολύ πολύ αν δε μας έφτανε ο χρόνος να καίγαμε το σπήλαιο.

Καθώς πλησιάζαμε με το αμάξι το τοπίο είχε μετατραπεί σε ορεινό. Γύρω γύρω βουνά, στη μέση η λίμνη και μέσα της ένα μικρό νησάκι με ένα εκκλησάκι στην κορφή του. Έξω από τη λίμνη σε μια άκρη της είχε σκαρφαλωμένο ένα κάστρο του οποίου η θέα από ψηλά φάνταζε να υπόσχεται πολλά. Φτάνοντας στη λίμνη ήμασταν από τους πρώτους επισκέπτες της ημέρας. Βρήκαμε με άνεση να παρκάρουμε (10€ το τετράωρο) και γρήγορα ξεχυθήκαμε στην αγκαλιά της. Ξεκινήσαμε να κάνουμε περιπατητικά τον γύρο της αριστερόστροφα που είναι 6 χιλιόμετρα. Λίγο πριν την μέση πήραμε ένα μονοπατάκι που οδηγούσε πάνω στο κάστρο. Σε 20 λεπτά ήμασταν επάνω. Μπήκαμε στο κάστρο και πράγματι η θέα από τις αυλές του ήταν μοναδική. Είχε αρχίσει να φεύγει η πρωινή συννεφιά και τη θέση της να παίρνει ο ήλιος. Όσο ο ήλιος δυνάμωνε το νερό της λίμνης από σκούρο μπλε γινόταν πράσινο και η αντανάκλαση του νησιού μέσα στη λίμνη γινόταν όλο και πιο έντονη. Δεν χορταίναμε να βλέπουμε αυτή τη μεταμόρφωση από ψηλά. Από τη μια δε θέλαμε να φύγουμε και από την άλλη ανυπομονούσαμε να βρεθούμε ξανά κοντά της να την πλησιάσουμε και να γίνουμε ένα με την αύρα της. Σε κάποια στιγμή υπερίσχυσε το δεύτερο και πήραμε τον δρόμο της κατηφόρας. Φτάσαμε ξανά στο παραλίμνιο μονοπάτι και συνεχίσαμε το περπάτημα. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να πληθαίνει. Σταματήσαμε σε ένα αδειανό παγκάκι που συναντήσαμε μπροστά στη λίμνη. Κάτσαμε να φάμε ένα φρούτο και να αφουγκραστούμε την ανάσα της. Η ηρεμία και η γαλήνη που αναδύονταν από τη λίμνη έρχονταν και γέμιζαν τις ψυχές μας, τις πλημμύριζαν, γίνονταν ένα και χύνονταν ξανά όλα μαζί στη λίμνη. Σαν να υπήρχε μια αόρατη ανταλλαγή συναισθημάτων. Μέθεξη!

Γεμάτες και χορτάτες σηκωθήκαμε από το παγκάκι να συνεχίσουμε τον περίπατο. Πιο κάτω μας περίμεναν ο Χρήστος με την Κωστούλα που προπορεύονταν. Συνεχίσαμε παρέα. Τώρα εδώ που είμαστε έχει πιο πολύ κόσμο. Το μέρος μοιάζει με πλαζ, ο κόσμος είναι αραχτός πάνω στο χορτάρι, ενώ άλλοι κολυμπάνε μέσα στη λίμνη. Ζηλέψαμε και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας όταν φτάσουμε στο αμάξι να πάρουμε και εμείς τα μαγιό μας και να βουτήξουμε (το ότι μπορούσες να κάνεις μπάνιο στη λίμνη, μου είχε διαφύγει στη μελέτη μου. Αλλιώς, θα τα είχαμε ήδη μαζί μας). Είχαμε, όμως, ακόμα δρόμο για το αμάξι. Σε διάφορα σημεία νοίκιαζαν βαρκάκια για να πας απέναντι στο νησάκι. Αλλού είχε μεγαλύτερα για πολλά άτομα με βαρκάρη και αλλού είχε μικρότερα που τραβούσες εσύ κουπί. Πήραμε το δεύτερο με 25€ για μια ώρα. Το νησάκι από εκεί ήταν 10 λεπτά. Ένα πάρα πολύ μικρό νησάκι με ένα εκκλησάκι στη μέση. Λέγεται πως αν κάνεις μια ευχή και χτυπήσεις την καμπάνα η ευχή θα πραγματοποιηθεί. Έτσι, ακούγαμε συνεχώς την καμπάνα να χτυπάει! Το νησάκι περπατιέται γύρω γύρω μέσα σε 2-3 λεπτά. Το χρώμα του νερού είναι γαλαζοπράσινο, πεντακάθαρο και βλέπεις και ψάρια. Επιστρέψαμε με τη βάρκα στη στεριά κ συνεχίσαμε το περπάτημα μας. Το μάτι μου έπεσε σε μια πινακιδούλα που μας ανέβαζε δεξιά σε ένα λοφάκι με θέα. Belvedere έγραφε και σκέφτηκα θα είναι καλό. Αποφασίσαμε με την Αναστασία να το ακολουθήσουμε, ενώ ο Χρήστος με την Κωστούλα συνέχισαν για το αμάξι. Το μονοπατάκι μας σκαρφάλωσε σε μια πολύ όμορφη γωνιά με πανοραμική θέα το νησάκι. Εκεί είχε και ένα μαγαζάκι. Μας άρεσε τόσο πολύ το σημείο που καθίσαμε. Σπεσιαλιτέ του μαγαζιού η «κρεμ-πίτα» την οποία και τίμησα δεόντως! Κι από εδώ δε θέλαμε να φύγουμε. Τόσο όμορφο σημείο. Παραδίπλα, όπως επιστρέφαμε, παρατηρήσαμε ότι είχε ξενοδοχείο όπου έξω ανάμεσα στα δέντρα έκαναν κάποιες ετοιμασίες για κάποιο γάμο μάλλον. Κατεβήκαμε κάτω στη λίμνη και μετά από κανα χιλιόμετρο συναντήσαμε και τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει τη βουτιά τους! Συνεχίσαμε όλοι μαζί προς το αμάξι για να φύγουμε και να σου και το παϊτόνι με τη νύφη πέρασε από μπροστά μας! Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι και το σπήλαιο άρχισε σιγά σιγά να μετατρέπεται σε εκκρεμότητα για την επόμενη φορά. Θέλαμε σχεδόν μιάμιση ώρα ως εκεί και στις 4 ήταν η τελευταία είσοδος. Χαλάλι όμως! Άξιζε η Μπλεντ! Αξίζει και διανυκτέρευση στην περιοχή! Τόσο πολύ μου άρεσε!

Στόχος για το βράδυ η Ριέκα στην Κροατία. Ο δρόμος περνάει δίπλα από την Ποστόινα και είπα να ρίξω ένα τελευταίο βλέφαρο για το σπήλαιο στο αυτοκίνητο. Και τι ανακαλύπτω τελευταία στιγμή;;; Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο είναι το σπήλαιο ανοιχτό ως τις 6 το απόγευμα! Προλαβαίναμε να πάμε και εκεί τελικά! Και πήγαμε. Διάβασα πως η θερμοκρασία μέσα στο σπήλαιο είναι 10^ο C και συστήνεται να μπούμε με ζακέτα. Όμως, μέσα στον πανικό και στην χαρά που το προλάβαμε ανοιχτό, το ξέχασα! Και μπήκαμε με τα κοντομάνικα και παγώσαμε! Νοίκιαζαν στην είσοδο κάπες με 5€, αλλά το παίξαμε θερμόαιμοι ελληνάρες που πάγωσε το αίμα τους όταν μπήκαν μέσα! Μπρρρρρ. Η είσοδος στο σπήλαιο αυτό κοστίζει 28,5€, γίνεται ανά ώρα, ανά γκρουπ και ανά γλώσσα. Η επίσκεψη διαρκεί 1,5 ώρα (στους 10^ο C, δεν το ξεχνάμε). Ξεκινάμε με τρενάκι για τα 10 πρώτα λεπτά όπου διασχίζουμε το πρώτο κομμάτι του σπηλαίου. Μετά, αφού μπούμε για τα καλά στα έγκατά του, μας κατεβάζει και περπατάμε για 1,5 χιλιόμετρο. Στο τέλος, ξαναπαίρνουμε το τρενάκι για άλλα 10 λεπτά για να μας γυρίσει στην έξοδο. Το σπήλαιο αυτό με διαδρόμους 24 χιλιομέτρων είναι ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα σπήλαια του κόσμου και το μοναδικό που έχει υπόγειο σιδηρόδρομο στο εσωτερικό του. Χρονολογείται πάνω από 2 εκατομμύρια χρονιά, ενώ ανακαλύφθηκε πριν 200 χρόνια.

Περιχαρείς και πλήρεις από όλα όσα κάναμε σήμερα, πήραμε τον δρόμο για τον τελικό μας προορισμό την Ριέκα της Κροατίας. Σήμερα ο δρόμος μας είναι πιο επαρχιακός και πιο στριφτερός. Ό,τι πρέπει για μηχανή J Περάσαμε τα σύνορα και σε λιγότερο από μια ώρα ήμασταν στο σπίτι. Έξοδο δεν είχε απόψε! Φαΐ και ύπνος βαθύς!

Ημέρα πέμπτη
(Τεργέστη, Οπατία, Ριέκα)

Αυτήν την ημέρα η χάρη μας έφτασε στην Ιταλία. Είμαστε πια από χθες το βράδυ στα βόρεια των Δαλματικών ακτών, στη θάλασσα και στη ζέστη! Η Τεργέστη δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά είπαμε να την εντάξουμε μιας και την πλησιάσαμε τόσο. Είχε κάμποση ζέστη αυτή τη μέρα και δεν είχαμε πολλή όρεξη και διάθεση για εξερεύνηση. Παρκάραμε σε ένα ελεύθερο (!) πάρκινγκ κοντά στη θάλασσα. Περπατήσαμε τον δρόμο πλάι στη θάλασσα μέχρι την Πλατεία Ενότητας (Piazza Unita d’ Italia) που είναι η μεγαλύτερη και κεντρικότερη πλατεία και η οποία εντυπωσιάζει με το μέγεθος και τα κτήρια της. Εδώ βρίσκεται το δημαρχείο μαζί με άλλα κυβερνητικά κτήρια καθώς και ένα σιντριβάνι. Είναι η πλατεία που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας από το λιμάνι. Έχει πολλά καφέ και από εδώ ξεκινά το ιστορικό κέντρο της πόλης. Καθίσαμε, λοιπόν, και εμείς σε ένα καφέ για να μην χαλάσουμε την παλιά παράδοση της πόλης αυτής μέσω της οποίας ταξίδευε ο καφές στην βόρεια Ευρώπη αφού ξεφορτωνόταν στο λιμάνι της. Στη συνέχεια περπατήσαμε μέχρι το κανάλι το οποίο και κυκλώσαμε. Στο τέρμα του έχει έναν καθολικό ναό του Αγ. Αντωνίου του θαυματουργού, ενώ πριν από αυτό βρίσκεται και ένας σέρβικος ορθόδοξος από τον 19^ο αι. Εδώ πλάι στο κανάλι είχε διάφορες καντίνες με φαγητό από διάφορα σημεία του κόσμου καθώς και τραπεζόπαγκους για να καθίσει να φάει κανείς. Τους τιμήσαμε και εμείς! Ισπανική παέγια η επιλογή μας και μπύρα! Η ζέστη ήταν τόσο έντονη που δεν είχαμε άλλο κουράγιο να τριγυρίσουμε. Έτσι, αφού περάσαμε ένα τρίωρο στην όμορφη και φωτεινή αυτή πόλη πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Κροατία.

Επόμενη στάση η Οπατία. Εδώ ήρθαμε οργανωμένοι, εξοπλισμένοι και αποφασισμένοι να κολυμπήσουμε. Τα μαγιό περίμεναν υπομονετικά μέσα στα σακίδια μας. Η Οπατία έχει μια τεράστια ριβιέρα πλάι στην ακτή της θάλασσας. Δεν είναι επικλινής η παραλία όπως είναι οι δικές μας, αλλά η θάλασσα τελειώνει σε τσιμέντο πάνω στο οποίο πατάμε. Όπως είναι η παραλία της Θεσσαλονίκης ας πούμε. Πάνω στο τσιμέντο έχει ομπρέλες, ξαπλώστρες και λοιπές παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις. Στη θάλασσα μπαίνεις σαν σε πισίνα διότι στέκεσαι πιο ψηλά από αυτήν. Κατά μήκος του τσιμέντου σε διάφορα σημεία έχει σκαλίτσες που μπορεί να χρησιμοποιήσει όποιος θέλει για να μπει ομαλά. Εννοείται πως με τη μία μπαίνεις στα άπατα μαύρα νερά. Η θερμοκρασία του νερού ήταν καλή, αλλά που και που έρχονταν και κάποια κρύα ρεύματα. Η αίσθηση πάντως ήταν ωραία. Ιδίως όταν έφερνα τον χάρτη στο μυαλό μου και φανταζόμουν σε ποιο σημείο του κολυμπούσα. Πρώτη φορά έμπαινα στην Αδριατική και μάλιστα στο βορειότερο άκρο της! Η Οπατία έχει έντονο το καλοκαιρινό τουριστικό στοιχείο. Όλη η παραλία ήταν γεμάτη με κόσμο και μαγαζιά τύπου beach bar. Καθ’ όλο το μήκος της ακτής και πάνω από αυτήν είναι κτισμένη η πόλη και όλη η ακτή είναι «κολυμπίσιμη». Δεν είμαστε συνηθισμένοι εμείς σε τέτοιες παραλίες και μας έκανε εντύπωση αυτή η εικόνα. 

Φεύγοντας αργά το απόγευμα από την Οπατία, ήρθε η ώρα να δούμε και τη Ριέκα στην οποία μένουμε από το προηγούμενο βράδυ. Η Ριέκα έχει έναν όμορφο φαρδύ κεντρικό πεζόδρομο ο οποίος δεν είναι παραλιακός παρότι η πόλη είναι παραλιακή. Η παραλία δεν έμοιαζε φιλόξενη και επισκέψιμη. Έμοιαζε να έχει αποβάθρες και αποθήκες χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Ο πεζόδρομος από την άλλη, ήτανε φωτεινός, γεμάτος μαγαζιά και κόσμο. Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα με την Ριέκα.

Ημέρα έκτη
(Ζάγκρεμπ)

Φύγαμε από την Ριέκα το πρωί και πήραμε ευθύς τον δρόμο για Ζάγκρεμπ. Υπήρχε μια σκέψη κατά τον σχεδιασμό να ακολουθήσουμε πορεία προς το νότο πλάι στη θάλασσα και μήπως κάναμε και μπάνιο σε κάποιο σημείο, αλλά ο καιρός ήταν βροχερός και το κόψαμε ευθεία για Ζάγκρεμπ. Η θερμοκρασία στο δρόμο πλησίασε τους 17 βαθμούς. Ήταν ό,τι χρειαζόμασταν αυτή η δροσιά μετά την χθεσινή καυτή μέρα. Πλησιάζοντας στο Ζάγκρεμπ κάναμε μια μικρή παρακαμψούλα για να επισκεφτούμε το decathlon. Όχι, αυτά δεν μου ξεφεύγουν στις μελέτες μου! Είναι τα πρώτα που ψάχνω και σημειώνω τις θέσεις τους! Ιδίως όταν ο καιρός είναι βροχερός και δεν βοηθάει, μια επίσκεψη σε αυτά τα καταστήματα είναι ό,τι πρέπει για να καλυφθεί το κενό! Το ίδιο είχαμε κάνει και στην Πράγα με την Δέσποινα. Αφού, λοιπόν, έβρεχε στο Ζάγκρεμπ μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες το decathlon J Κάναμε τα ορειβατικά μας ψώνια με τις ώρες όπως συνηθίζουμε πάντα σε αυτά τα μαγαζιά! Είναι μια διαδικασία μυσταγωγική και ιερή… Μετά από εδώ κατευθυνθήκαμε στο σπίτι όπου φτάσαμε περασμένο μεσημέρι. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε και βγήκαμε σε ένα κοντινό σουπερ μάρκετ να ψωνίσουμε. Αυτό το σπίτι είναι το τελευταίο μας για αυτό το ταξίδι. Θα μέναμε τα τρία τελευταία μας βράδια πριν αναχωρήσουμε καρφί για Έδεσσα.

Αργά το απόγευμα βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη για να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Ο καιρός έχει σταματήσει να βρέχει και είναι ευχάριστα. Παρκάραμε σε ένα πολύ καλό κεντρικό σημείο και αμέσως ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Εδώ, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο καθεδρικός ναός που ξέρει να επιβάλλεται! Εντυπωσιακός και μεγαλόπρεπος! Αυτό το διάστημα έκαναν κάποια έργα συντήρησης και ήταν κλειστό το εσωτερικό του. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα γειτονικά στενάκια καθώς και στην πολύβουη κεντρική πλατεία η οποία είναι τόπος ραντεβού των ντόπιων. Αφού πήραμε μια πρώτη γεύση επιστρέψαμε στο σπίτι για ξεκούραση. Η επόμενη μέρα θα ήταν σπουδαία!

Ημέρα έβδομη
(Λίμνες Πλίτβιτσε)

Η σημερινή μέρα αποδείχθηκε η μεγαλειωδέστερη του ταξιδιού μας!

Επισκεφτήκαμε το εθνικό πάρκο της Κροατίας Πλίτβιτσε με τις υπέροχες λίμνες του. Το πάρκο αυτό απέχει 140χλμ από το Ζάγκρεμπ προς τα νοτιοδυτικά. Αποτελείται από ένα σύμπλεγμα 16 λιμνών που βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα και που η μια χύνεται στην άλλη σχηματίζοντας πολλούς καταρράκτες και νεροκουρτίνες. Το πάρκο καλύπτει μια πλούσια σε βλάστηση έκταση 295 τ.μ. Υπάρχουν ορειβατικές και πεζοπορικές διαδρομές άριστα σηματοδοτημένες καθώς και εγκαταστάσεις ταιριαστές και με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον που καλύπτουν όλες τις ανάγκες των επισκεπτών. Όλα είναι τόσο προσεκτικά φτιαγμένα που η ανθρώπινη παρέμβαση δεν ενοχλεί καθόλου το τοπίο. Αντιθέτως, το συμπληρώνει. Ξύλινοι διάδρομοι πάνω από τις λίμνες εν είδη μονοπατιού ή και γέφυρας. Παγκάκια όμορφα τοποθετημένα. Ξύλινες κτιριακές εγκαταστάσεις για εστιατόρια και τουαλέτες σε τουλάχιστον 3 σημεία πέραν αυτών των εισόδων. Καραβάκια που διασχίζουν τις λίμνες και ενώνουν μακρινές περιοχές. Τρενάκι που συντομεύει τις αποστάσεις για όσους το επιθυμούν. Ένα μέρος μαγικό που φέρνει τη φύση κοντά στον κάθε άνθρωπο με τρόπο προσιτό ανάλογα με τις δυνάμεις του. Είναι από τις πιο δυνατές επισκέψεις που μπορεί κανείς να κάνει στην Κροατία!   

Ξεκινήσαμε από το Ζάγκρεμπ το πρωί και φτάσαμε μετά από 2 ώρες γεμάτες. Η είσοδος στο πάρκο κοστίζει 40€ και έχει δυο εισόδους με πάρκινγκ. Ανάλογα από ποια είσοδο θα μπεις υπάρχουν συγκεκριμένες διαδρομές που μπορείς να ακολουθήσεις. Εμείς μπήκαμε από την είσοδο 1 και αυτή είναι που έχει την καλύτερη φορά προς τα αξιοθέατα. Επιλέξαμε να κάνουμε την μεγαλύτερη διαδρομή την Κ για να απολαύσουμε και να χορτάσουμε το τοπίο. Είναι μια διαδρομή 18χλμ και διάρκειας περίπου 8 ωρών που καλύπτει το μεγαλύτερο τμήμα του πάρκου. Υψομετρικές διαφορές δεν έχει ιδιαίτερα. Αν θέλει κάποιος να συντομεύσει τη διαδρομή υπάρχουν επιλογές κατά την πορεία. Συνολικά τριγυρνούσαμε 9 ώρες μέσα στο πάρκο και δε θέλαμε να βγούμε. Τα νερά αυτή την εποχή είναι γαλαζοπράσινα και δε χόρταινε το μάτι μας να βλέπει. Η μια λίμνη ήταν ομορφότερη από την άλλη και ήμαστε συνεχώς με ανοιχτό το στόμα. Η κάθε στροφή αποκάλυπτε και κάτι διαφορετικό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που ζήσαμε και αισθανθήκαμε. Οι λέξεις είναι τόσο φτωχές μπροστά στο μεγαλείο που αντικρίζεις! Δίνω μόνο μια προτροπή: να επισκεφτείτε αυτό το μέρος. Αυτό και τίποτε άλλο…

Αν υπάρχει η δυνατότητα αξίζει διανυκτέρευση στην ευρύτερη περιοχή. Υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία πάνω στο δρόμο και πολλά κάμπινγκ. Την επόμενη φορά που θα έρθω θα επιλέξω να μείνω εδώ. Το μέρος αξίζει πολλά!

Η επιστροφή πίσω στο Ζάγκρεμπ μας κούρασε λιγάκι μετά από τόσο περπάτημα. Είχαμε όμως να μαγειρέψουμε και να πλυθούμε πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο.

Ημέρα όγδοη
(Ζάγκρεμπ)

Η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία τουριστική πριν την μεγάλη επιστροφή μας και αποφασίσαμε να την περάσουμε ξεκούραστα και χαλαρά στην πρωτεύουσα της Κροατίας. Την πρώτη μέρα που ήρθαμε εδώ πήραμε μια γρήγορη γεύση και σήμερα θα παίρναμε μια καλύτερη μιας και όλη την ημέρα θα την αφιερώναμε εδώ. Ήρθαμε το πρωί στο κέντρο και κατευθυνθήκαμε στο τουριστικό γραφείο για πληροφορίες και χάρτη. Η ζέστη αυτής της ημέρας ήταν αφόρητη και κάθε τρεις και λίγο σταματούσαμε σε όποιον ίσκιο βρίσκαμε. Προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μια πορεία πάνω στον χάρτη με μεγάλη δυσκολία καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η πόλη αυτή είναι αρκετά αδιάφορη. Κάθε αξιοθέατο που βλέπαμε το επιβεβαίωνε. Αφού περπατήσαμε κάμποσο κάτω από τον καυτό ήλιο προσπαθήσαμε να βρούμε ένα μαγαζί με καλό και φυσικό ίσκιο για να κάτσουμε και να πιούμε κάτι δροσιστικό. Βρήκαμε ένα τραπεζάκι κάτω από ένα δέντρο και αράξαμε τα βαριά κυβικά μας. Στην επιστροφή για το σπίτι κάναμε μια αποτυχημένη προσπάθεια να επισκεφτούμε το πάρκο Maximir και μην μπορώντας να βρούμε βολικό πάρκινγκ εγκαταλείψαμε γρήγορα την ιδέα και γυρίσαμε σπίτι για να φάμε, να ξεκουραστούμε και να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας για την επιστροφή της επόμενης ημέρας. Δε μας έκατσε καλά το Ζάγκρεμπ.

Ημέρα ένατη
(Ζάγκρεμπ - Έδεσσα)

Μεγάλη μέρα η σημερινή μιας και θα είχε τα περισσότερα χιλιόμετρα μαζεμένα. 1030 και βάλε. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για να έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας. Η αγωνία μας ήταν τα σύνορα στα οποία φοβόμασταν πως θα συναντήσουμε κίνηση. Για καλή μας τύχη, όμως, συναντήσαμε ελάχιστη σε αντίθεση με αυτήν που βλέπαμε όταν ερχόμασταν. Σε 12,5 ώρες ήμασταν στην Έδεσσα. Στο δρόμο κάναμε τρεις μικρές στάσεις για βενζίνη, καφέ, τουαλέτα και τα συναφή. Όλη την διαδρομή της επιστροφής την κάλυψε μόνη της η Αναστασία. Άσος στο τιμόνι! Ηρωίδα! Σουμάχερ!

Έτσι, έκλεισε ακόμη ένα όμορφο ταξίδι στα αγαπημένα μας βαλκάνια το οποίο αποφασίστηκε και ετοιμάστηκε την τελευταία στιγμή. Το γενικό πλάνο το είχα στο μυαλό μου από χρόνια. Αυτό που έλειπε ήταν να μπει στο χαρτί και να σχεδιαστεί με ακρίβεια. Μια βδομάδα αποδείχθηκε αρκετή για να προετοιμαστεί και να υλοποιηθεί. Αυτά που θα έκανα αν ξαναπήγαινα θα ήταν:

Διανυκτέρευση στην Κροατία κοντά στο πάρκο Πλίτβιτσε. Ολοήμερη επίσκεψη στο πάρκο από την ώρα που θα ανοίξει μέχρι την ώρα που θα κλείσει. Διανυκτέρευση ξανά εκεί. Μετάβαση απευθείας στη λίμνη Μπλεντ για σβήσιμο και χαλάρωση. Οι λίμνες και στις δυο χώρες ΤΑ ΣΠΑΝΕ και είναι αυτό που αξίζει περισσότερο. Από πόλεις μόνο η Λιουμπλιάνα άξιζε για τα γούστα μου, αλλά αφού την είδα μια φορά μπορώ να την παραλείψω στην επόμενη!

Είθε και στα επόμενα με υγεία!!!

Καλά ταξίδια σε όλους! Στους χάρτες και στα μυαλά!!!

Πρακτικές πληροφορίες

Διόδια

Βόρεια Μακεδονία: διόδια (σταθμοί όπως και στην Ελλάδα). Δέχονται και ευρώ.

Σερβία: διόδια (ένας σταθμός όταν μπαίνεις και ένας άλλος όταν βγαίνεις από τον αυτοκινητόδρομο. Στον πρώτο παίρνεις μια κάρτα και στον δεύτερο δίνεις την κάρτα και βγαίνει η τιμή που πρέπει να πληρώσεις.)

Κροατία: διόδια (όπως και στην Σερβία)

Σλοβενία: βινιέτα. Την προμηθεύεσαι στα σύνορα. 15€ για 7 ημέρες είναι η μικρότερη.

Συνάλλαγμα

Όλες οι χώρες πλην της Σλοβενίας έχουν δικό τους νόμισμα. Η Σλοβενία έχει ευρώ. Πληρώναμε με κάρτα Revolut η οποία έχει ελάχιστη ή και καθόλου προμήθεια. Για τα μικροέξοδα καλό είναι να έχει κανείς λίγο τοπικό συνάλλαγμα.

Roaming

Κροατία και Σλοβενία ισχύει το βασικό πακέτο που έχουμε και στην Ελλάδα. Δεν ισχύουν τυχόν bonus που μπορεί να έχουμε. Βόρεια Μακεδονία και Σερβία δεν ισχύει τίποτα. Θα πρέπει να αγοράσετε ειδικό πακέτο roaming. Διαφορετικά, υπάρχει χρέωση.

Tip: Στα βενζινάδικα της Σερβίας έχει δωρεάν wi-fi. Αν ταξιδεύετε transit, όπως εμείς, αρκεί για τις επικοινωνίες και συνεννοήσεις.

Προσοχή στο αμάξι

Μην αφήνετε μόνο το αμάξι στις στάσεις. Πάντα να μένει ένας να το προσέχει. 

Φωτογραφίες από το ταξίδι