Ιταλία οδικώς 2020

Φωτογραφίες από το ταξίδι

Το Νοέμβρη είχα μάθει για το altervan που είναι ένα βανάκι από Αριδαία και που κάνει οδικά ταξίδια απευθυνόμενο σε solo travelers κυρίως. Παρακολουθούσα τα προγράμματά του «πίσω από την κουρτίνα». Ως τώρα, ταξίδευα με φίλους και παρέες δικές μου όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Ή μάλλον, όποτε δινόταν η ευκαιρία σε αυτούς, γιατί εγώ λίγο πολύ πάντα έβρισκα ευκαιρία για να δραπετεύω. Αυτό το διάστημα, ψαχνόμουν κάπου να πάω και κάτι να κάνω και δυστυχώς δεν έβρισκα πρόθυμη παρέα. Το altervan είχε στο πρόγραμμά του roadtrip στην Ιταλία. Απ’ το νότο μέχρι τον βορά. Μια χώρα στην οποία δεν είχα πάει μιας και την μετέθετα συνεχώς για αργότερα δεδομένου ότι είναι δίπλα μας και μπορώ να πάω όποτε θέλω. Σκεφτόμουν καιρό μια απόδραση μέχρι που και στον ύπνο μου το δούλευα. Ξημέρωναν τα γενέθλιά μου όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το altervan. Ήμουν ακόμη στο κρεβάτι και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως με το που σηκωθώ το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να δηλώσω συμμετοχή στο ταξίδι. Δώρο για τα γενέθλιά μου. Και γράφτηκα. Με το που πατάω το κουμπάκι της αποστολής, θυμάμαι τη Μαρία από τα Γιάννενα. Της στέλνω αμέσως email: – Μαρία, μόλις έκλεισα εδώ (Link του ταξιδιού). Το βράδυ παίρνω απάντηση: - Μόλις έκλεισα και εγώ!
Ήταν που δε θα ‘βρισκα παρέα…
Οι βδομάδες πέρασαν και η ώρα της αναχώρησης έφτασε.

Ημέρα πρώτη
(Θεσσαλονίκη – Ηγουμενίτσα)
Ξεκινώ από Έδεσσα για να αφήσω το αμάξι στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Θα φεύγαμε με το βαν και θα γυρνούσαμε με αεροπλάνο. Το βαν θα συνέχιζε με άλλο παρεάκι για Ελβετία. Στο αεροδρόμιο έρχεται ο Τάσος με την Έφη, με μαζεύουν και πάμε Τούμπα να πάρουμε την Εύα. Από εκεί καρφί για Γιάννενα. Στη διαδρομή, καθώς γνωριζόμαστε, αρχίζει να ξεδιπλώνει ο καθένας τα ταλέντα του. Την παράσταση κλέβει η Εύα διηγούμενη εμπειρίες από την επαγγελματική της ζωή στη …Μύκονο!!! Φτάνουμε Γιάννενα. Στάση στο ζαχαροπλαστείο motley για γλυκό. Εκεί, μας περιμένουν οι Μαρία, Ελεάνα και Παύλος. Ντερλικώνουμε και φεύγουμε για Ηγουμενίτσα. Εκεί μας περιμένουν οι Μαριαλένα και Φανή. Η τυχερή 9άδα έχει συμπληρωθεί και μαζί μ’ αυτήν έχουν συμπληρωθεί και τα χιλιόμετρα της πρώτης ημέρας. Μπαίνουμε στο πλοίο, τακτοποιούμαστε στις καμπίνες μας, σεργιανάμε στα «σοκάκια» του και πρώτη σέρνομαι πίσω στην καμπίνα για ύπνο.

Ημέρα δεύτερη
(Μπρίντιζι, Ματέρα, Αμάλφι, Νάπολη)
Το πρωί μας ξυπνάνε βάρβαρα οι ναύτες. Βαράνε τις πόρτες και φωνάζουν πως φτάνουμε Μπρίντιζι. Πράγματι, όταν βγήκαμε έξω φαινόταν στο βάθος στεριά. Κατεβήκαμε από το καράβι, ανεβήκαμε στο βαν και το ταξίδι συνεχίζει επί ιταλικού εδάφους πλέον! Πρώτη έγνοια καφές για τους εξαρτημένους. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο της κακιάς ώρας για να ξεχαρμανιάσουν τα χαρμάνια (Εύα, Φανή) και να καφεδιαστούνε όλοι οι υπόλοιποι. Συνεχίζουν τα χιλιόμετρα να περνάνε μέχρι που φτάσαμε στη Ματέρα. Στάση. Η πόλη αυτή είναι μυστήρια. Το κύριο αξιοθέατο της είναι τα σάσσι που είναι σπηλιές – σπίτια μέσα σε ασβεστώδη βράχια των οποίων η ιστορία φτάνει μέχρι την προϊστορική περίοδο. Λέγεται πως εδώ εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιταλία. Μέχρι το ’50 ζούσαν ακόμη άνθρωποι εδώ έχοντας άθλιες συνθήκες υγιεινής, όμως.  Έτσι, το κράτος αποφάσισε με πρόγραμμα τη μετακόμιση των κατοίκων (~15.000) σε νέες κατοικίες στην κορυφή του λόφου της πόλης, ενώ τα σάσσι αφέθηκαν σε ιδιώτες προς επισκευή και ανάδειξη. Σήμερα λειτουργούν ως ξενοδοχεία επί το πλείστον.

Συνεχίζουμε το ταξίδι δυτικά προς Νάπολη όπου και θα διανυκτερεύαμε. Καθώς πηγαίναμε περάσαμε από την ξακουστή ακτή Αμάλφι. Σταματήσαμε για φωτογραφίες στην γραφική Σιτάρα. Εδώ τα χωριουδάκια είναι αμφιθεατρικά χτισμένα σε υψώματα και στο τελείωμά τους φεύγουν κάθετοι βράχοι προς την θάλασσα. Οι δρόμοι στενοί και στριφτεροί. Στη Νάπολη φτάσαμε αργά. Ξεφορτώσαμε στο διαμέρισμά μας (το οποίο είχε μέχρι και alexa!) και βγήκαμε έξω προς ανεύρεση τροφής. Τι άλλο; Πίτσα Ναπολιτάνα! Η Νάπολη είναι μια πολύβουη πόλη με έντονο μεσογειακό χαρακτήρα. Παντού κινδύνευες να σε πατήσουν! Μηχανάκια, κόρνες, πλημμύρα κόσμου. Πριν γυρίσουμε σπίτι, σταματήσαμε για μια μπιρίτσα (μπορεί και δύο…). Φλεβάρης μήνας και καθόμασταν έξω! Στο δίπλα τραπέζι γιόρταζαν γενέθλια. Σαν και εμάς. Φωνές, φιλιά, αγκαλιές, τραγούδια, ευχές, τούρτες κλπ κλπ.

Ημέρα τρίτη
(Πομπηία, Ρώμη)
Στόχος αυτής της ημέρας είναι η Ρώμη, αλλά πριν τραβήξουμε για βορά, κάναμε μια στάση στην Πομπηία. Η περιοχή της Νάπολης είναι κοντά στο ηφαίστειο Βεζούβιος και η Πομπηία που είναι λίγο νοτιότερα ένιωσε στο πετσί της τι εστί λάβα! Η Πομπηία είναι αρχαίος οικισμός ο οποίος καταστράφηκε το 79μ.Χ. από την έκρηξη του ηφαιστείου. Σκοτώθηκαν 13.000 άνθρωποι και αφανίστηκε ολόκληρη η πόλη. Η βροχή που ακολούθησε της έκρηξης αναμίχθηκε με την στάχτη και δημιουργήθηκε ένα είδος τσιμέντου που κάλυψε όλη την πόλη και την διατήρησε ακέραια. Βλέπουμε που έτρωγαν, που μαγείρευαν και πως ήταν η κοινωνική τους ζωή. Η επισκέψιμη έκταση είναι πάρα πολύ μεγάλη και αξίζει κανείς να αφιερώσει εδώ μισή μέρα. Το πλήρες εισιτήριο κοστίζει 16€, ενώ υπάρχει και ένα οικονομικότερο το οποίο όμως δεν αξίζει. Εμείς είχαμε ένα δίωρο στη διάθεσή μας το οποίο πέρασε πάρα πολύ γρήγορα. Στην αρχή χάσαμε κάποιον χρόνο μέχρι να προσανατολιστούμε και να συντονιστούμε με τον χάρτη. Μετά, τρέχαμε και δεν φτάναμε γιατί θέλαμε να τα δούμε όλα. Στην Πομπηία ένιωσα από τα πιο δυνατά συναισθήματα, εντυπωσιάστηκα με το μέρος και ρίγησα από την αύρα της. Γενικά σε αυτό το ταξίδι ήρθα χύμα, χωρίς προετοιμασία και πραγματικά δεν ήξερα τι θα δω. Σχεδόν όλα ήταν αποκαλυπτικά.

Επόμενη στάση Ρώμη. Θα μέναμε λίγα τετράγωνα πιο πάνω από το σιντριβάνι Fontana di Trevi. Φτάσαμε γύρω στις 4 το απόγευμα. Αφού ξεφορτώσαμε, βγήκαμε στη γύρα να δούμε την πόλη μέρα. Πρώτη στάση το σιντριβάνι, κατάμεστο από κόσμο και αδύνατο να βρεις μια άδεια γωνιά να το θαυμάσεις. Μας έχει πιάσει ψιλόβροχο και έχουμε ξεχάσει όλοι τις ομπρέλες στο σπίτι. Συνεχίζουμε να βρεχόμαστε, παζαρεύουμε κάτι πλανόδιους τα πόντσο και τις ομπρέλες του και τελικά δεν παίρνουμε. Κάφροι παιδί μου! Λίγο παρακάτω βγαίνουμε σε μια πλατεία και αράζουμε σε ένα μαγαζάκι να στραγγίξουν τα μπουφάν μας. Εκεί, ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε και έτσι εγώ χτύπησα μια καρμπονάρα! Η Μαριαλένα γύρισε σπίτι να αλλάξει και να πάρει την ομπρέλα της. Η απογοήτευσή της ήταν μεγάλη καθώς είχε ξανάρθει στη Ρώμη για περισσότερες μέρες και όλες ήταν βροχερές. Να που και η δεύτερη της φορά ήταν βροχερή. Εμένα, πάλι, δεν με ένοιαζε και τόσο η Ρώμη, παρότι την επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Φτάνει που είχαμε καλό καιρό στις εξοχές και απολαύσαμε το roadtrip. Μετά από μια ώρα γεμάτη σηκωθήκαμε να φύγουμε με κατεύθυνση το βατικανό. Το είδαμε απ ‘έξω, τα φώτα είχαν ανάψει και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Παίρνουμε τον δρόμο προς τα πίσω και να σου και η Μαριαλένα που ερχόταν να μας συναντήσει. Κατευθυνθήκαμε προς τα Ισπανικά σκαλιά και σταματήσαμε στο ζαχαροπλαστείο Pompi για ένα τιραμισού το οποίο είναι must! Από τα καλύτερα τιραμισού της πόλης!!! Έχει πλέον βραδιάσει και τα παιδιά τραβάνε κατά το σπίτι. Εγώ παρασέρνω την Μαρία και την Φανή για να συνεχίσουμε την βόλτα στην πόλη. Στόχος το Κολοσσαίο. Καθοδόν περνάμε από την ρωμαϊκή αγορά η οποία βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτό του δρόμου, υπάρχουν διάφορα αρχαία υπαίθρια εκθέματα όπως ναοί, κίονες κλπ όλα περιποιημένα, φροντισμένα και όμορφα φωταγωγημένα. Μακράν το ομορφότερο σημείο της Ρώμης για μένα. Στο τελείωμα της αγοράς αυτής είναι το Κολοσσαίο. Το φέραμε μια γύρα και στον δρόμο της επιστροφής κάτσαμε για μια μπιρίτσα, δυο απεριτίβο και ένα αναψυκτικό. Επιστροφή στο σπίτι και ύπνος.       

Ημέρα τέταρτη
(Επαρχία Τοσκάνης, Φλωρεντία)
Φεύγοντας από τη Ρώμη, κάναμε μια στάση με το βαν στο Κολοσσαίο για να το δουν και οι υπόλοιποι. Εμείς, το βλέπαμε για δεύτερη φορά! Κατευθυνόμαστε προς Φλωρεντία αλλά αφήνουμε τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο και μπαίνουμε σε δευτερεύοντες επαρχιακούς δρόμους για να θαυμάσουμε τα μοναδικά και υπέροχα λιβάδια της Τοσκάνης. Τα τοπία που αντικρύσαμε ήταν σαν πίνακες ζωγραφικής. Λες και τα σκηνικά ήτανε στημένα. Μοναδική αρμονία και ομορφιά. Λες και πρωταγωνιστούσαμε σε ταινία. Λες και ζούσαμε σε όνειρο. Χαθήκαμε πραγματικά μέσα στην φύση και γίναμε ένα με τα τοπία. Κάναμε μια στάση σε ένα λιβάδι όπου γυρίστηκε μια σκηνή της ταινίας «Ο Μονομάχος» και στη συνέχεια στο πολύ γραφικό χωριό Μόντε Πουλτσιάνο.

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι που θα μέναμε το οποίο ήταν στην εξοχή λίγο έξω από την Φλωρεντία. Αφού ξεφορτώσαμε και τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, φορτωθήκαμε στο βαν πάλι για να πάμε να δούμε την Φλωρεντία. Την αρχόντισσα Φλωρεντία. Όμορφη, γλυκιά, ανοιχτόκαρδη, κοσμοπολίτικη και φιλόξενη. Από εδώ ξεκίνησε η Αναγέννηση. «Καταδικασμένη να ανθίσει» ήταν η φράση που είπαν οι πρώτοι άνθρωποι που έφτασαν σ’ αυτήν την γωνιά της Τοσκάνης και την αντίκρυσαν. Είδαμε τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό με το βαπτιστήριο του από δίπλα και διαβήκαμε την ξακουστή παλιά γέφυρα Ponte Vecchio πάνω από τον ποταμό Άρνο. Περπατήσαμε ως το παλάτι Pitti και εν συνεχεία αφού γυρίσαμε προς το ποτάμι πήραμε κάποιες ανηφορικές στενωσιές με βήμα γοργό βάζοντας στοίχημα να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Μάλλον το στοίχημα χάθηκε. Όταν φτάσαμε πάνω στον λόφο Μικελάντζελο ήδη ο ήλιος είχε πέσει και μόλις που προλάβαμε τα τελευταία αποχαιρετιστήρια χρώματα του στον ουρανό. Η πόλη κάτω είχε ανάψει τα φώτα της τα οποία μπερδεύονταν με αυτά του ουρανού δημιουργώντας μια μαγική ατμόσφαιρα. Επιστρέφουμε στο κέντρο και ψάχνουμε να κάτσουμε κάπου για φαΐ αφού συναντήσαμε ξανά την Εύα η οποία έμεινε στην πόλη για να επισκεφτεί την πινακοθήκη Ουφίτσι και την Έφη η οποία δεν ανέβηκε στον λόφο. Βρήκαμε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί με έναν πάγκο-βιτρίνα που ήθελες πολύ απλά και ευγενικά να επιτεθείς! Δυο μήνες μετά, το σκέφτομαι και ακόμη μου τρέχουν τα σάλια. Φάγαμε καλά εκεί μέσα.

Η μέρα αυτή ήταν από τις πιο ξεχωριστές του ταξιδιού! Από αυτές που θα κάνω καιρό να ξεχάσω. Την Φλωρεντία και γενικότερα την περιοχή της Τοσκάνης θα τις χαρακτήριζα ήρεμες υπερδυνάμεις της Ιταλίας!

Ημέρα πέμπτη
(Πίζα, Τσίνκουε Τέρε, Μιλάνο)
Αφήνουμε την όμορφη περιοχή της Τοσκάνης και συνεχίζουμε βορειότερα. Πρώτη σύντομη στάση η Πίζα για να επισκεφτούμε τον ομώνυμο, ξακουστό λοξό της πύργο. Συνεχίζουμε για τα χωριουδάκια Τσίνκουε Τέρε τα οποία είναι σκαρφαλωμένα πάνω σε βράχια δίπλα στη θάλασσα. Σταματήσαμε στο Ρίο Ματζιόρε για να βγάλουμε φωτογραφίες. Είναι πολύ όμορφα εδώ και μπορεί κανείς να βγάλει ολόκληρο ταξίδι μόνο σε αυτήν την περιοχή. Έχει περιπατητικές διαδρομές που ενώνουν τα χωριουδάκια αυτά τα οποία είναι μικρά, ήσυχα, περιποιημένα, κουκλίστικα. Πέντε στον αριθμό.

Συνεχίζουμε την άνοδο με επόμενη στάση το Μιλάνο. Μέναμε σε μια άκρη του έξω από το κέντρο. Αφού ξεφορτώσαμε, πήγαμε στην πόλη. Λαμπρό, γυαλιστερό και φανταχτερό το Μιλάνο! Είδαμε τον καθεδρικό ναό ο οποίος στην σκεπή του έχει ένα χρυσαφένιο αγαλματάκι. Αυτό είναι ορατό από μεγάλη απόσταση και αποτελεί έναν «μετεωρολογικό» σταθμό που δείχνει πόσο καθαρή είναι η ατμόσφαιρα. Ο καθεδρικός αυτός συγκαταλέγεται μέσα στους πέντε μεγαλύτερους παγκοσμίως. Ακριβώς από δίπλα είναι η Γκαλερί του Βιτόριο Εμανουέλε Β’ η οποία είναι ένα από τα παλιότερα εμπορικά κέντρα του κόσμου. Αποτελείται από δύο γυάλινες θολωτές στοές που τέμνονται σε ένα οκτάγωνο που καλύπτει το δρόμο που συνδέει τις πλατείες Πιάτσα ντελ Ντουόμο και Πιάτσα ντελα Σκάλα. Στις μέρες μας, στεγάζει πανάκριβα μαγαζιά, πολυτελείς οίκους μόδας, κοσμηματοπωλεία, μαγαζιά με βιβλία και πίνακες καθώς και υπερπολυτελή εστιατόρια και καφέ. Τέλος, επισκεφτήκαμε και την πολύφημη λυρική όπερα την επονομαζόμενη Σκάλα. Αφού ξεποδαριαστήκαμε και εδώ, καθίσαμε να φάμε σε ένα μαγαζί ονόματι River δίπλα στο κανάλι. Εδώ τρως σε μπουφέ όσο θες και πίνεις ένα ποτό με 10-12€. Δηλαδή, τόσο κοστίζει το ποτό και ο μπουφές είναι δωρεάν. Ενδιαφέρουσα επιλογή. Από το Μιλάνο ξεκίνησε η παράδοση του απεριτίβο (ορεκτικό ποτό) και εξαπλώθηκε σε όλη την Ιταλία. Η περιοχή μου θύμισε έντονα το Άμστερνταμ. Επιστροφή στο σπίτι και ύπνος βαθύς!

Ημέρα έκτη
(Κόμο, Νέσσο, Μπελάτζιο)
Έχουμε φτάσει ήδη στο βορά της Ιταλίας και τα χιλιόμετρα για τον επόμενο σταθμό όλο και λιγοστεύουν. Επόμενος στόχος η πόλη Κόμο με την ομώνυμη λίμνη της. Η περιοχή του Κόμο αποτελεί θέρετρο για πολλές διασημότητες κρατώντας την παράδοση από τον καιρό των μαρκησίων της ρωμαϊκής εποχής. Διασχίσαμε γρήγορα τους πεζόδρομους της πόλης και κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη. Το μέρος ήταν αρκετά κοσμοπολίτικο κάτι που δεν περίμενα. Το φανταζόμουν πιο ήσυχο, πιο γραφικό, πιο γαλήνιο. Είχε κάμποσο κόσμο και καθώς περπατούσαμε στην ακρολιμνιά η κατάσταση διορθωνόταν και γινόταν κάπως πιο ήσυχο. Εξακολουθούσε όμως να είναι πολιτισμένο, στημένο και τσιμενταρισμένο και αυτό κάπως με χαλούσε.

Αφήνουμε το Κόμο και συνεχίζουμε προς Μπελάτζιο. Πριν φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό κάνουμε μια στάση στο Νέσσο. Ήδη τα πράγματα έχουν στρώσει κατά πολύ! Πλέον κινούμαστε στις βόρειες εσχατιές της Ιταλίας πλάι στη λίμνη Κόμο. Τα μέρη είναι πιο ερημικά και τα τοπία απόκοσμα. Λίγη κίνηση στο δρόμο, αρκετοί ποδηλάτες και μια αύρα αθλητικού ορεινού τουρισμού. Το Νέσσο είναι ένα μικρό χωριουδάκι πάνω στο δρόμο στο οποίο αξίζει να σταματήσει κανείς. Εκεί που παρκάραμε ξεκινούσε ένα μονοπατάκι το οποίο πήγαινε πλάι στη λίμνη και κατέληγε σε κάτι σκαλάκια μπροστά στη λίμνη και σε μια πολύ γραφική γεφυρίτσα που από πίσω έπεφτε ένα καταρρακτάκι. Πολύ ειδυλλιακό μέρος. Απίστευτη ηρεμία. Δε θέλαμε να φύγουμε.

Τέλος, πήραμε το δρόμο για το Μπελάτζιο όπου και θα διανυκτερεύαμε. Ένα από τα γραφικότερα χωριά παγκοσμίως. Εδώ είχανε καρναβάλι την ώρα που φτάναμε και έτσι καθυστερήσαμε να μπούμε στο χωριό. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο κατάλυμα μας βγήκαμε να βολτάρουμε. Ευτυχώς, το καρναβάλι είχε τελειώσει. Αυτή τη φορά τον ήλιο τον προλάβαμε και πετύχαμε και ηλιοβασίλεμα στη λίμνη. Το χωριουδάκι αυτό είναι πολύ μικρό και απευθύνεται σε αυτούς που αποζητούν ηρεμία και ησυχία. Ό,τι πρέπει για το σβήσιμο της εκδρομής μας! Τα μαγαζιά για φαγητό ανοίγουν στις επτά το απόγευμα. Τα παιδιά αποφάσισαν να μαγειρέψουν στο σπίτι. Τι άλλο; Μακαρονάδες! Εγώ έχοντας διαπιστώσει πως έχω ξοδέψει πολύ λίγα χρήματα μέχρι στιγμής, είπα να το ρίξω έξω. Με ακολούθησαν η Μαρία και η Φανή. Βρήκαμε ένα συμπαθητικούλικο μαγαζάκι του οποίου η κουζίνα άνοιγε πριν τις επτά και έτσι δεν χρειάστηκε να περιμένουμε. Μενού; Μακαρόνια φυσικά!

Ημέρα έβδομη
(Μπέργκαμο, Θεσσαλονίκη)
Ημέρα επιστροφής και αποχωρισμού. Οι περισσότεροι θα φεύγαν για Αθήνα από Μπέργκαμο το πρωί. Έτσι, αναχωρήσαμε πουρνό πουρνό για το αεροδρόμιο του Μπέργκαμο. Αποχαιρετιστήκαμε και αλληλοευχηθήκαμε να ταξιδεύουμε :) Αφού διώξαμε τους νότιους μείναμε οι βόρειοι. Ο Τάσος και η Έφη θα συνέχιζαν για Ελβετία. Η Μαρία και εγώ θα φεύγαμε για Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο την ίδια μέρα το βράδυ. Επιστροφή στο Μπέργκαμο για να δούμε και αυτήν την πόλη μέχρι να έρθει η ώρα να πάμε και εμείς αεροδρόμιο ξανά κι οριστικά. Αρχικά, κάτσαμε κάπου για έναν καφέ όλοι μαζί. Η πρώτη εντύπωση ήταν μια τυπική βορειοευρωπαϊκή πόλη χωρίς κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Στη συνέχεια χωριστήκαμε και πήραμε τους δρόμους. Ανακάλυψα στον χάρτη του κινητού μου μια Άνω Πόλη και κατευθυνθήκαμε με τη Μαρία προς τα εκεί. Είχε κάμποσο δρόμο και ανηφοριά καθότι… Άνω Πόλη! Όσο πλησιάζαμε όμως, όλο και αποζημιωνόμασταν! Φτάσαμε στην πύλη αυτής της πόλης και έμοιαζε σαν να μπαίνουμε σε κάστρο. Περπατούσαμε στην άκρη του δρόμου σαν να ήμασταν σε μπαλκόνι πάνω σε τείχος. Και έτσι ήταν. Η πόλη ήταν περιτειχισμένη με απεριόριστη θέα από τις άκρες της. Δενδροστοιχίες, παγκάκια, και πεζόδρομοι. Πιο μέσα ήταν κτισμένη η πόλη με όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια που έσφυζαν από κίνηση, μαγαζιά, κόσμο και τουρίστες. Μια αποκάλυψη πραγματικά! Περιμέναμε το Μπέργκαμο να είναι μια αδιάφορη, μικρή πόλη που έπρεπε να περάσουμε κάποιες ώρες μέχρι να έρθει η ώρα της πτήσης μας και τελικά μας κατέπληξε! Δε θέλαμε να φύγουμε. Ως και έκθεση φωτογραφίας από τις Ιταλικές Άλπεις πετύχαμε μέσα σε μια εκκλησία. Όλα τα ωραία, όμως, κάποια στιγμή τελειώνουν. Έτσι και ο χρόνος μας. Πήραμε το αεροπλάνο και φτάσαμε αργά το βράδυ στη Θεσσαλονίκη.

Όπως έγραψα και στην αρχή, την Ιταλία συνεχώς την απέφευγα λόγω του ότι ήταν πολύ κοντά. Τελικά, επειδή ο καιρός περνάει και μαζί του και οι ευκαιρίες καμιά φορά, είπα να την επισκεφτώ μιας και μου δινόταν η ευκαιρία. Με το altervan αυτή τη φορά και για πρώτη φορά χωρίς να κάνω απολύτως καμιά προετοιμασία και χωρίς να οργανώσω τίποτα. Δώρο για τα γενέθλιά μου! Το παρεάκι μας έδεσε από την πρώτη στιγμή και ήταν λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Ταιριάξαμε πολύ καλά και οι ώρες μέσα στο βαν περνούσαν ευχάριστα. Παίζαμε παιχνίδια ερωτήσεων, συζητούσαμε, ακούγαμε μουσική, δίναμε παραγγελίες αλά τζουκ μποξ, μόνο καραόκι που δεν κάναμε. Πολλά χιλιόμετρα, πολύ περπάτημα στις πόλεις και οι αισθήσεις συνεχώς στο τέρμα. Ήταν ένα γεμάτο και χορταστικό ταξίδι από όλες τις απόψεις! Είθε να ανταμώνουμε και να ταξιδεύουμε!

Φωτογραφίες από το ταξίδι