Roadtrip στη Ρουμανία

Φωτογραφίες από το ταξίδι

 

Καλομάθαμε από πέρσι. Roadtrip στα βαλκάνια! Ο φετινός στόχος είχε τεθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Ρουμανία που θα περιείχε: Καρπάθια, Transfagarasan και Transalpina! Το αμάξι το ίδιο. Hyundai i30 με πετρέλαιο. Η Αναστασία πάντοτε παρούσα και ποτέ απούσα. Συνταξιδιώτης για φέτος κληρώθηκε ο Νίκος. Δοκιμασμένος συνορειβάτης με αντοχή και υπομονή στις κακουχίες. Καλόβολος και πάντοτε χαμογελαστός μέχρι τα μάτια και τα αυτιά. Η τριάδα έκλεισε. Θα είχαμε και μεγάλα ορειβατικά σακίδια αυτή τη φορά στο πορτ μπαγκάζ για να μην μείνει άδεια και ακάλυπτη καμιά γωνιά του αυτοκινήτου…

 

Ρουμανία είχα πάει το 2009. Μείνανε όμως εκκρεμότητες. Αυτή τη φορά στοχεύσαμε την κορυφή των Καρπαθίων (Moldoveanu 2544μ.) και τους δύο ορεινούς δρόμους Τransfagarasan και Transalpina. Πρόκειται για δύο δρόμους παράλληλους αναμεταξύ τους που διασχίζουν βουνά με κατεύθυνση από βορά προς νότο (και το αντίστροφο φυσικά) στην κεντροδυτική Ρουμανία. Υπέροχα τοπία και μοναδική οδηγική εμπειρία. ΠΑΜΕ!

 

 

Ημέρα πρώτη

(Έδεσσα – Σόφια)

 

Αναχωρήσαμε από Έδεσσα στις 8 το πρωί για τα σύνορα του Προμαχώνα στις Σέρρες. Από εκεί χωρίς πολλή καθυστέρηση περάσαμε στη Βουλγαρία. Πρώτο μέλημα η βινιέτα που την προμηθευτήκαμε από το πρώτο βενζινάδικο. Συνεχίζουμε καρφί για Σόφια. Ο δρόμος πότε αυτοκινητόδρομος και πότε ο παλιός. Φτάσαμε στο κατάλυμα στη Σόφια αργά το μεσημέρι.

 

Αφού μαγειρέψαμε και φάγαμε βγήκαμε για μια απογευματινή – βραδινή βόλτα στην πόλη. Ήμασταν κοντά στο ιστορικό κέντρο οπότε κινηθήκαμε με τα πόδια. Ξεκινήσαμε από το πολύ όμορφο πάρκο που φιλοξενεί το Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού και εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Vitosha Boulevard ο οποίος είναι γεμάτος μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια. Στο τέλος του βρίσκονται οι εκκλησίες Αγία Κυριακή, Άγιος Γεώργιος και Αγία Παρασκευή. Στο σημείο αυτό στρίψαμε δεξιά κατευθυνόμενοι στον ξακουστό καθεδρικό ναό Αλεξάντερ Νέφσκυ. Ο ναός αυτός είναι το κατεξοχήν σύμβολο της Βουλγάρικης πρωτεύουσας. Η εκκλησία χτίστηκε στο νεοβυζαντινό στυλ που προτιμούσε η Ρωσία εκείνη την εποχή και είναι στολισμένη με πανέμορφα ψηφιδωτά ενώ την οροφή αυτού του μεγαλοπρεπή ναού κοσμούν τεράστιοι χρυσοί τρούλοι. Δίπλα σε αυτήν την εκκλησία υπάρχει χτισμένη με κόκκινο τούβλο και η εκκλησία της Αγίας Σοφίας από την οποία πήρε το όνομα της η πόλη. Εδώ υπάρχει και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη με την άσβεστη φλόγα να καίει.

Κατά την επιστροφή μας προς το σπίτι καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι για ένα σύντομο drink!

 

 

Ημέρα δεύτερη

(Σόφια – Curtea de Arges)

 

Νωρίς το πρωί ήμασταν στο δρόμο. Μεγάλο ταξίδι το σημερινό μιας και θα περνούσαμε στην χώρα στόχο του ταξιδιού μας τη Ρουμανία. Το αρχικό πλάνο ήταν να περάσουμε τα σύνορα από τα δυτικά μέσω της γέφυρας Vidin – Calafat. Πήραμε το δρόμο προς Vidin κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο προκειμένου να αποφύγουμε ένα ορεινό πέρασμα βόρεια της Σόφιας το οποίο ήταν πιο σύντομο μεν αλλά ήταν ορεινό με στροφές και είπαμε να το αποφύγουμε. Έλα όμως που στον δρόμο που διαλέξαμε είχε έργα και το gps μας έφερνε γύρω γύρω από τα έργα χωρίς να μπορούμε να τα προσπεράσουμε… Γυρίσαμε πίσω και για να αποφύγουμε αυτό το ορεινό πέρασμα αποφασίσαμε να μπούμε Ρουμανία από την ανατολική πλευρά από το Ruse (!). Παλιός βαλκανικός δρόμος της υπομονής. Όμορφος, όμως, μεσ’ το πράσινο! Περνάμε τα σύνορα και κατευθυνόμαστε δυτικά προς Pitesti και εν συνεχεία προς Curtea de Arges. Βρήκαμε εύκολα το κατάλυμα, ξεφορτώσαμε και βγήκαμε έξω προς αναζήτηση τροφής. Πολύ όμορφη πόλη, φροντισμένη και περιποιημένη χτισμένη στενόμακρα πλάι στον κεντρικό δρόμο. Μεταξύ άλλων βρήκαμε ένα ελληνικό μαγαζί στο οποίο προτιμήσαμε να καθίσουμε. Φάγαμε αρκετά καλά και μετά το φαγητό επιστρέψαμε στο σπίτι για να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα κορμιά μας από το μακρύ ταξίδι.    

 

 

Ημέρα τρίτη

(Transfagarasan – Balea)

 

Ήμαστε ήδη από χθες στον Transfagarasan road! Στην αρχή του μεν, αλλά ήμαστε ήδη μέσα. Ο δρόμος αυτός ξεκινά από το Bascov αμέσως μετά το Pitesti και η Curtea de Arges είναι πάνω στον ονειρικό και πολλά υποσχόμενο Transfagarasan. Ο δρόμος αυτός διασχίζει τα Καρπάθια από νότο προς βορρά και τον χειμώνα κλείνει λόγω χιονιού. Είναι ανοιχτός μόνο το καλοκαίρι.

 

Πριν φύγουμε από την πόλη επισκεφτήκαμε το ορθόδοξο μοναστήρι της το οποίο επιβάλλεται και εντυπωσιάζει! Είναι must και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα!

Ξεκινάμε για Transfagarasan! Όλη η μέρα είναι αφιερωμένη πάνω στον δρόμο αυτόν. Ανηφορίζουμε σιγά σιγά, παντού γύρω πράσινο που όσο πάει γίνεται όλο και πιο έντονο καθώς ο δρόμος αρχίζει να στενεύει και να στρίβει περισσότερο. Ώρες ώρες μοιάζει να είμαστε μέσα σε φαράγγι. Περνάμε μέσα από τούνελ, δίπλα από ρέματα, δίπλα από φράγματα, δίπλα από λίμνες, δίπλα από τουριστικούς πάγκους, δίπλα από καφέ - εστιατόρια εναρμονισμένα απόλυτα με το τοπίο, δίπλα από κάμπινγκ, δίπλα από ξενοδοχεία, δίπλα από καταρράκτες. Σταματάμε κάθε τρεις και λίγο για φωτογραφίες. Χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά! Συναντάμε δίπλα στο δρόμο αρκούδες! Τέσσερις συναντήσαμε και η πρώτη είχε και τρία μικρά! Ο δρόμος γεμάτο μηχανόβιους (και αυτοκινητάκηδες φυσικά αλλά εμένα οι μηχανόβιοι με συγκινούν περισσότερο σε τέτοιους δρόμους). Ένας δρόμος σκέτη εμπειρία. Μαγεία! Ένα δάσος άλλο πράμα! Δε θες να τελειώσει! Όσο ανεβαίνουμε το τοπίο γίνεται πιο αλπικό με τα δέντρα να αραιώνουν και τη θέση τους να παίρνουν τα λιβάδια. Κάπου εδώ σταματήσαμε σε ένα πρόχειρα στημένο παραδοσιακό μαγαζάκι του δρόμου που έβραζαν σε φωτιά με ξύλα αρνίσιο κρέας σε καζάνι με διάφορα μυρωδικά. Δοκιμάσαμε, μας άρεσε και κάτσαμε να φάμε. Συνοδεύονταν με πολέντα και με αγγουράκι τουρσί. Ως και εγώ έφαγα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση που δεν τρώω τέτοια πράγματα. Όνειρο!

 

Καταληκτικός στόχος της σημερινής ημέρας ήταν το υψηλότερο σημείο του δρόμου αυτού κοντά στα 2030μ. όπου βρίσκεται η λίμνη Balea. Καθώς πλησιάζαμε ο καιρός έκλεισε, έβγαλε ομίχλη, άρχισε να βρέχει και νιώσαμε πως ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας. Πετύχαμε και μποτιλιάρισμα στο δρόμο καθότι είχαν έναν ποδηλατικό αγώνα και ήταν η ώρα που τελείωνε. Με λίγη υπομονή φτάσαμε στη λίμνη. Πολύ τουριστικό μέρος, γεμάτο πάγκους και δύο καταλύματα για ύπνο και φαΐ. Στο ένα από τα δύο είχαμε κάνει κράτηση για να μείνουμε. Ξεφορτώσαμε εν μέσω βροχής και πυκνής ομίχλης και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας. Ένα δίχωρο διαμερισματάκι γωνιακό με μπαλκόνι και θέα μπροστά στη λίμνη η οποία μόλις διακρινόταν. Ο Νίκος με την Αναστασία κατέβηκαν για έναν καφέ να χαλαρώσουν, ενώ εγώ έμεινα πάνω να απολαμβάνω την περιορισμένη θέα και να μελετάω χάρτες και διαδρομές. Αύριο θα μπαίναμε στο βουνό για 3 ημέρες περπατήματος και για 2 διανυκτερεύσεις σε καταφύγιο. Ο καιρός δεν ήταν καλός και η πρόγνωση για την αυριανή ημέρα ήταν δυσοίωνη. Ήρθαμε όμως για να ανεβούμε. 

 

 

Ημέρα τέταρτη

(Balea - Sibiu)

 

Ξημέρωσε. Όλη νύχτα έβρεχε. Η ομίχλη σταθερή, πυκνή να την κόψεις με το μαχαίρι. Κατεβήκαμε κάτω για πρωινό. Ήσαν δυο τύποι από την ομάδα διάσωσης (Salvamont) που τρώγανε και αυτοί. Τους ρώτησα για τα σχέδια μας. Με απέτρεψαν. Είχε και χιόνι το βουνό και πιο μέσα θα είχε περισσότερο. Φάγαμε και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας αμίλητοι και  προβληματισμένοι. Κολλήσαμε τις μούρες μας στα παράθυρα να κοιτάζουμε έξω τη λίμνη και το βουνό που πότε φαινόταν και πότε κρυβόταν. Βλέπαμε και άλλους ορειβάτες να έρχονται οι οποίοι αψηφούσαν τον καιρό και μπαίναν στο βουνό. Ζηλεύαμε. Διστάζαμε. Το σκεφτόμασταν. Κοιτιόμασταν. Το ξανασκεφτόμασταν. Τελικά, αποφασίσαμε να μπούμε και εμείς και ό,τι γίνει. Αν δούμε τα σκούρα γυρνάμε πίσω, είπαμε. 

 

Περισσότερο διστακτική εγώ, λιγότερο τα παιδιά ξεκινήσαμε. Φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήραμε το μονοπάτι πλάι στη λίμνη αρχικά και ανηφορικά προς τα πάνω στη συνέχεια. Η ορατότητα ελάχιστη, η σήμανση υποδειγματική και ενθαρρυντική. Σκληρό κι απότομο βουνό. Κάποιοι γυρνούσαν πίσω, εμείς συνεχίζαμε. Μας προσπέρασε και ένα ζευγάρι Πολωνών. Δυνατοί κι αποφασισμένοι. Βγήκαμε ψηλά στο διάσελο και πήραμε την κατηφοριά προς τη λίμνη Καπρά. Περάσαμε δίπλα από την λίμνη κι όμως δεν την είδαμε! Τόση ομίχλη είχε. Εδώ φυσούσε κιόλας. Ανεβαίνουμε μέχρι έναν ώμο και κατεβαίνουμε ξανά. Στο σημείο αυτό είχε μνημείο κάποιων σπηλαιολόγων που χτυπήθηκαν από χιονοστιβάδα. Το μονοπάτι εμφανές, ευδιάκριτο και καλοσημαδεμένο είχε μετατραπεί σε νεροσυρμή. Ήμασταν μούσκεμα και εμείς από την υγρασία. Δεν έβρεχε όμως. Συνεχίζουμε την έντονη κατηφοριά νιώθοντας το έδαφος να «ανοίγει» και να «απλώνει σε κάθε βήμα μας από το τόσο νερό που είχε τραβήξει. Βρισκόμασταν πάνω σε μια μεγάλη τραβέρσα η οποία κατηφορικά στην αρχή και ανηφορικά στη συνέχεια θα μας έβγαζε στο σημείο Fereastra Zmeilor από όπου θα παίρναμε το μονοπάτι για το καταφύγιο Podragu. Προχωρούσα μπροστά ενώ τα παιδιά ακολουθούσαν πιο πίσω. Το μόνο που βλέπαμε ήταν το μονοπάτι μπροστά μας. Κινούμασταν τραβερσαριστά πάνω σε πλαγιά με μεγάλη κλίση. Ξαφνικά, ακούω έναν τρομακτικό θόρυβο σαν να κατρακυλάνε πέτρες. Ακούστηκε τόσο κοντά που νόμισα πως θα πέσουν πάνω μου. Επηρεασμένη από αυτά που μου είπαν οι διασώστες, από τις χιονούρες που είχα δει και από το μνημείο που περάσαμε νόμισα πως ήταν χιονοστιβάδα! Τρόμαξα τόσο πολύ. Άγνωστο τερέν, περιορισμένη ορατότητα δεν ήξερα από που θα μου έρθει και προς τα πού να τρέξω να κρυφτώ! Μου κόπηκαν τα πόδια! Το σημείο απόκοσμο, ο ήχος βοερός λες και θα μας έβαζε το βουνό μέσα στα σπλάχνα του για πάντα. Γυρίζω πίσω, συναντάω τα παιδιά και με συνοπτικές διαδικασίες και καθόλου δημοκρατικά γυρνάμε πίσω. Σφιγμένη, απογοητευμένη και ανακουφισμένη συνάμα κατευθυνόμαστε όλοι προς τα πίσω. Ο καιρός χειροτέρευε και έκλεινε ακόμη πιο πολύ. Επιστρέψαμε στη λίμνη Balea, μπήκαμε στο κατάλυμα που είχαμε μείνει το βράδυ για να πιούμε μια σοκολάτα, να γιορτάσουμε την αποτυχία μας, να ανασυνταχθούμε και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.

 

Τελικά, αποφασίσαμε να φύγουμε προς τα κάτω και τα δυο βράδια που θα τα περνούσαμε στο βουνό, τα περάσαμε στις πόλεις Sibiu και Brasov που ήταν εκτός του αρχικού μας πλάνου. Επί τόπου κλείσαμε κατάλυμα για την Sibiu και πήραμε τον δρόμο προς τα κάτω.

 

Είμαστε ακόμη Transfagarasan! Ξεκινήσαμε από νότο, οδεύουμε προς βορρά και βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο στη λίμνη Balea. Παρά τον άσχημο καιρό ο κόσμος που καταφτάνει άπειρος!!! Πολύ τουριστικό σημείο. Ως και πούλμαν ανεβαίνουν. Κατεβαίνοντας, σταματήσαμε στο σημείο που ξεκινά ένα τηλεφερίκ για πάνω. Το σημείο είναι γνωστό ως καταρράκτης Balea διότι ξεκινά ένα μονοπάτι για αυτόν τον καταρράκτη καθώς και ακόμη δυο για την λίμνη Balea. Ανεβήκαμε μέχρι τον καταρράκτη και γίνανε μούσκεμα τα πόδια μας διότι το μονοπάτι περνούσε από σημεία με νερό. Δεν έπρεπε να βγάλουμε τα ορειβατικά μας παπούτσια… Κρατήσαμε, όμως, ασυναίσθητα τα ρούχα από το βουνό επειδή κρυώναμε. Όλοι ήσαν με κοντομάνικα και εμείς με τα μπουφάν! Δεν μπορούσαμε να ζεσταθούμε με τόσο κρύο που φάγαμε. 

 

Ο Transfagarasan τελειώνει στην Cartisoara διανύοντας 90χλμ. συνολικά από το Bascov που ξεκινάει. Μετά την Cartisoara βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο στρίψαμε αριστερά (δυτικά) προς Sibiu. Τακτοποιηθήκαμε στο διαμέρισμα μας και επειδή βαρεθήκαμε να βγούμε, στείλαμε τον Νίκο να πάει να φέρει πίτσες να ψήσουμε να φάμε. Την πόλη θα την βλέπαμε την επόμενη μέρα το πρωί.

 

 

Ημέρα πέμπτη

(Sibiu – Fagaras – Brasov)

 

Βρισκόμαστε στη βόρεια Ρουμανία πια (Τρανσυλβανία) και η διαφορά με τον φτωχό νότο (Βλαχία) εμφανέστατη. Η Sibiu είναι μια μεγάλη τουριστική πόλη. Ξεκινήσαμε να περπατάμε τους πεζόδρομους της παλιάς πόλης οι οποίοι μας έβγαλαν στις κεντρικές πλατείες και στον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό ο οποίος είχε την πρωινή θεία λειτουργία. Εδώ οι ναοί δεν έχουν καθίσματα και όποιος θέλει να καθίσει, γονατίζει. Όλες οι γυναίκες φοράνε τσεμπέρια στο κεφάλι και επικρατεί μεγάλη ευλάβεια σε όλο το εκκλησίασμα. Καταλήξαμε ξανά στις πλατείες και καθίσαμε για μια δροσιστική μπύρα πριν αναχωρήσουμε για το Μπρασόβ όπου θα είχαμε την επόμενη μας διανυκτέρευση.

 

Καθ’οδόν σταματήσαμε στην πόλη Fagaras και το ομώνυμο κάστρο της το οποίο και επισκεφτήκαμε. Το κάστρο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης πίσω από μια επιβλητική εκκλησία με χρυσό τρούλο. Γύρω γύρω έχει κανάλι με νερό (τάφρο) και η είσοδος γίνεται μέσω δύο ξύλινων γεφυρών. Το κάστρο έχει ένα μικρό αντίτιμο κατά την είσοδο και έχει πολλούς επισκέψιμους χώρους με διάφορα εκθέματα της μεσαιωνικής εποχής. Βλέπει κανείς τις φυλακές, τα σαλόνια, τις τραπεζαρίες, τα υπνοδωμάτια με επίπλωση της εποχής καθώς και διάφορα «όργανα» βασανισμού της εποχής εκείνης. Προσφέρει  μια χορταστική επίσκεψη που δεν την περίμενα να πω την αλήθεια.

 

Φεύγουμε από αυτήν την πόλη και συνεχίζουμε για το Μπρασόβ που είναι ο τελικός στόχος της ημέρας. Αφού λύσαμε δεκαπέντε γρίφους προκειμένου να βρούμε τα κλειδιά και να μπούμε στο κατάλυμα, τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας, απολαύσαμε ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι και εν συνεχεία πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε. Μας μαγείρεψε η Αναστασία κοτόπουλο με κρεμμύδια, πιπεριές και μανιτάρια συνοδευόμενο με ρύζι. Είχαμε και κόκκινο κρασί απόψε!

 

 

Ημέρα έκτη

(Brasov - Bran)

 

Σήμερα η μέρα είχε πάλι κάστρα γύρω από το Μπρασόβ. Ξεκινήσαμε με το κάστρο του Ρασνόβ το οποίο ήταν πάλι κλειστό. (Και το 2009 που είχα ξανάρθει πάλι κλειστό ήταν.) Ο μόνος επισκέψιμος χώρος ήταν οι λεγόμενοι κήποι οι οποίοι δεν ήταν καν κήποι. Ήταν κάποια χορταριασμένα πρανή που σε ανέβαζαν στην κύρια πύλη του κάστρου η οποία ήταν σφραγιστή λόγω εργασιών… Τουλάχιστον είχε όμορφη θέα μιας και το κάστρο είναι πάνω σε ύψωμα. Μάλιστα, υπάρχει και τηλεφερίκ για όσους δεν θέλουν να περπατήσουν στην ανηφοριά, καθώς και ένα τρενάκι. Πριν το κάστρο υπάρχει ένα πάρκο δεινοσαύρων για παιδιά. Επίσης, επάνω στην είσοδο λειτουργεί ένα info center, το οποίο μας ενημέρωσε για ένα σπήλαιο που υπάρχει παρακείμενα. Το επισκεφθήκαμε και αυτό, αλλά δεν άξιζε καθόλου. Μικρό σε μέγεθος,  λιγοστό το ενδιαφέρον στο εσωτερικό του και υπερτιμημένο (4€) για αυτό που προσφέρει.

 

Φεύγοντας από το Ρασνόβ, κατευθυνθήκαμε στο Μπραν. Εδώ βρίσκεται ίσως το γνωστότερο κάστρο της Ρουμανίας. Πολυδιαφημισμένο, σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και γεμάτο κόσμο. Ό,τι πιο τουριστικό έχει να προσφέρει η Ρουμανία και δικαίως! Φημολογείται ως το κάστρο του Δράκουλα, αλλά δεν είναι αλήθεια. (Το πραγματικό κάστρο βρίσκεται πάνω στον Transfagarasan το οποίο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης κατά το πέρασμά μας). Πρόκειται για ένα καλοσυντηρημένο κάστρο που μοιάζει να βγήκε μέσα από παραμύθι. Στενές πέτρινες σκαλίτσες που ένωναν διάφορους χώρους, πολλά δωμάτια σε πολλά επίπεδα, μικρά παραθυράκια με θέα τους κάμπους της Τρανσυλβανίας, στενά μπαλκονάκια με ξύλινα σκούρα δοκάρια, οι χώροι επιπλωμένοι μεταφέροντας σε στην εποχή εκείνη, πλακάτ στους τοίχους με βαμπίρ, δράκουλες και κείμενα με σχετικές ιστορίες. Όλο το σκηνικό σου μιλάει! Άξιο επίσκεψης. Δυστυχώς, όταν πήγαμε είχε πάρα πολύ κόσμο και δεν μπορέσαμε να το απολαύσουμε και να το ανακαλύψουμε με την ησυχία μας. Πηγαίναμε σημειωτόν, από τα εισιτήρια μέχρι και την έξοδο. Το θυμάμαι, όμως, πάρα πολύ καλά από το 2009. Είναι εξαιρετικό!

 

Το απόγευμα σειρά πήρε η πόλη του Μπρασόβ. Το Μπρασόβ είναι από τις πιο τουριστικές πόλεις της Ρουμανίας. Έχει ένα πολύ όμορφο ιστορικό κέντρο γεμάτο πεζοδρόμους με όμορφα κτήρια σε ρυθμό μπαρόκ σε πολλά χρώματα σκούρα ως επί το πλείστον. Πλατείες, εκκλησίες, πάρκα, κόσμος, αγορά, μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια συνθέτουν μια ολοζώντανη και ευχάριστη πόλη. Στην άκρη της υπάρχει ένας λόφος που αν ανέβει κανείς επάνω, του προσφέρεται πανοραμική θέα όλης της πόλης. Υπάρχει μονοπάτι αλλά και τηλεφερίκ. Το τηλεφερίκ δεν λειτουργούσε την ώρα που φτάσαμε και έτσι αρκεστήκαμε να ανέβουμε μόνο μέχρι την βάση του. Αφού περάσαμε όλο το απόγευμα στην πόλη, γυρίσαμε στο σπίτι για φαγητό και ξεκούραση.        

 

 

Ημέρα έβδομη

(Brasov – Rupea – Viscri – Sighisoara)

 

Φεύγουμε από το Μπρασόβ και κατευθυνόμαστε προς Σιγκισοάρα. Στο δρόμο θα κάνουμε δυο στάσεις για να δούμε κάποια θαυμαστά αξιοθέατα. Πρώτη στάση στο χωριό Rupea και πιο συγκεκριμένα ψηλά στον αρχαιολογικό του χώρο με την ακρόπολη. Τα κτίσματα του είναι διάσπαρτα σε διάφορα σημεία και επίπεδα, ενώ είναι άδεια στο εσωτερικό τους εκτός από ελάχιστα. Ως εκθέματα ξεχωρίζουν κάποια κεραμικά πλακίδια τα οποία φτιάχτηκαν με χώμα της περιοχής. Σώζονται οι εξωτερικοί τοίχοι σε μεγάλο βαθμό καθώς και τα κτήρια μέσα από αυτά. Η θέα από όλες τις πλευρές είναι αποζημιωτική. 

 

Δεύτερη στάση το μεσαιωνικό χωριό Viscri. Το Viscri είναι ένα πάρα πολύ φτωχό χωριουδάκι που ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στον προηγούμενο αιώνα. Σπίτια εκατονταετίας, δρόμοι με χώμα και χαλίκι, λιγοστά αυτοκίνητα και κάποια κάρα με ρόδες και λάστιχα αυτοκινήτου. Το χωριό από μόνο του είναι αξιοθέατο για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα του 2023. Αφήνοντας το αμάξι στο πάρκινγκ του χωριού, υπάρχει ένα πολύ όμορφο μονοπάτι μέσα από χωράφια που σε βάζει μέσα στο χωριό σε 5 λεπτά. Έχει τουριστικές πινακίδες που σε οδηγούν σε 2 αξιοθέατα. Το ένα είναι ένας ορθόδοξος ναός και το άλλο είναι μια οχυρωμένη ευαγγελική εκκλησία. Η Ρουμανία έχει πολλές οχυρωμένες εκκλησίες με κύριο χαρακτηριστικό τις οχυρώσεις γύρω τους που τις φρουρούνε. Βρίσκονται εντός οχυρωμένων τειχών που φέρουν διαδρόμους και πύργους. Μοιάζουν με μικρές ακροπόλεις-κάστρα και παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κύριο χαρακτηριστικό είναι οι ψηλές και απότομες στέγες οι οποίες φτάνουν μέχρι χαμηλά σε σημείο που κρύβουν τη θέα από τα μπαλκονάκια στις άκρες των πύργων ή των διαδρόμων που βρίσκονται από κάτω. Πρόκειται για ιδιαίτερη Ρουμάνικη αρχιτεκτονική. Εδώ οι περισσότεροι χώροι ήταν επισκέψιμοι με μουσειακά λαογραφικά εκθέματα. Μας εξέπληξε ευχάριστα αυτή μας η επίσκεψη και χόρτασε τα μάτια μας για ακόμη μια φορά.

 

Συνεχίζουμε το δρόμο για Σιγκισοάρα. Φτάσαμε αργά το απόγευμα και μείναμε σε ένα κατάλυμα ακριβώς δίπλα από την παλιά πόλη. Ξεφορτώσαμε και βγήκαμε στην πόλη για μια γρήγορη γνωριμία. Γυρίσαμε αργά το βράδυ αφού φάγαμε έξω.   

 

 

Ημέρα όγδοη

(Sighisoara - Biertan)

 

Η σημερινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στην πόλη αυτήν κυρίως. Μια πρώτη και γρήγορη ματιά είχαμε πάρει από το προηγούμενο βράδυ και τώρα θα τα εμπεδώναμε καλύτερα και θα ανακαλύπταμε και νέα. Η παλιά πόλη εντυπωσιάζει με τα κτήρια της, με τα χρώματα της και με τα όμορφα στενά σοκάκια της. Είναι χτισμένη πάνω σε λόφο και αποτελεί την γενέτειρα του Βλαντ Τσέπες, γνωστού και ως Δράκουλα, ο οποίος παλούκωνε τους Οθωμανούς. Μπαίνοντας στην πόλη εντυπωσιάζει ο μεσαιωνικός πύργος του ρολογιού. Παραδίπλα βρίσκεται το δημαρχείο με τους πανέμορφους κήπους του και την θέα της νέας πόλης από ψηλά. Πιο πίσω βρίσκεται μια κεντρική πλατεία με καφέ και εστιατόρια, ενώ πιο ψηλά βρίσκονται τα λεγόμενα σκεπαστά σκαλιά τα οποία οδηγούνε σε μια σχολή και σε μια εκκλησία. Σε πιο χαμηλό επίπεδο υπάρχει μονοπατάκι που κυκλώνει την μισή παλιά πόλη χαρίζοντας πανοραμική θέα στην υπόλοιπη πόλη. Πρόκειται για μια πολύ γλυκιά και άξια επίσκεψης πόλη.

 

Το απόγευμα κατευθυνθήκαμε με το αυτοκίνητο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Biertan, όπου υπάρχει μια ακόμη οχυρωμένη εκκλησία.  Η είσοδος και εδώ ήταν με σκεπαστά σκαλιά που σε ανέβαζαν πάνω σε λόφο. Η θέα εξαιρετική. Παρότι, τα αξιοθέατα ήταν οι εκκλησίες, εμάς μας συγκινούσε περισσότερο ο περίγυρος με τη θέα παρά το κυρίως αξιοθέατο, δηλαδή, οι εκκλησίες. Κατεβαίνοντας καθίσαμε να πιούμε μια δροσιστική μπύρα καθώς η ζέστη της σημερινής ημέρας ήταν αρκετά κουραστική. Επιστρέψαμε στην όμορφη Σιγκισοάρα για μια τελευταία βόλτα και για φαγητό.    

 

 

Ημέρα ένατη

(Sighisoara – Salina Turda – Alba Iulia)

 

Πρώτος στόχος αυτής της ημέρας είναι το αλατορυχείο της Turda (Salina Turda). Στον εξωτερικό χώρο έχει λίμνη με αλατόνερο για κολύμπι, αλλά δυστυχώς, δεν λειτουργούσε εκείνη την ημέρα και μείναμε με την όρεξη για μπάνιο. Το αλατορυχείο, όμως, μας αποζημίωσε στο έπακρο. Μπήκαμε από την είσοδο του πάρκινγκ έχοντας στο χέρι ζακέτες διότι η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλή. Μετά από έναν διάδρομο περίπου 300μ. στρίβουμε προς το κυρίως ορυχείο το οποίο απλώνεται κάτω χαμηλά. Υπάρχει ασανσέρ και σκάλες. Εμείς πήραμε τις σκάλες σαν adventure τύποι που είμαστε! Κατεβήκαμε σχεδόν 13 επίπεδα μέχρι να προσεγγίσουμε την κυρίως σάλα. Εδώ κάτω ο χώρος είναι τεράστιος και λειτουργούν διάφορα παιχνίδια όπως μπιλιάρδο, κρίκοι, υπάρχει θεατρικός χώρος, τραπεζόπαγκοι για στάση και ξεκούραση, μαγαζί με σουβενίρ και διάφορα άλλα που χαζεύεις. Όλο αυτά είναι εντός του ορυχείου και συνεπώς περιτειχίζονται από τοίχους με αλάτι οι οποίοι είναι σκούροι γκρι με λευκές λωρίδες. Ο φωτισμός του χώρου είναι έντονο λευκό που τονίζει ακόμη περισσότερο το θέαμα. Φτάνοντας στην άλλη άκρη της μεγάλης σάλας είδαμε πως υπάρχει και πιο κάτω επίπεδο με νερό όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα. Κατεβήκαμε και εκεί με τις σκάλες πάλι οι οποίες ήταν πιο στενές και χωρούσε μόνο ένας να περάσει. Οι βαρκούλες ήταν με ενοικίαση και είχε πάρα πολύ κόσμο που έκαναν ουρά. Αφού καμαρώσαμε τους τυχερούς, πήραμε τις σκάλες ξανά για επάνω. Βγαίνοντας από το ορυχείο πήραμε την άλλη έξοδο μη τυχόν και αφήσουμε απάτητη καμιά γωνιά. Λάθος! Η έξοδος αυτή έβγαζε σε άλλο σημείο που δεν είχε σύνδεση με το πάρκινγκ που είχαμε το αυτοκίνητο μας. Έτσι, λοιπόν, ξαναμπήκαμε μέσα και διασχίσαμε όλον τον διάδρομο προς την άλλη μεριά (περίπου 1χλμ) μέχρι την έξοδο τη σωστή. Προσοχή, λοιπόν, όποιος μπει να βγει από την ίδια μεριά και όχι από την άλλη!

 

Συνεχίζουμε το δρομολόγιο μας προς Alba Iulia όπου και θα διανυκτερεύαμε. Αφού τακτοποιηθήκαμε στη σπιταρώνα μας (ω, ναι!) και ξεκουραστήκαμε βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη. Η παλιά πόλη είναι περιτειχισμένη σε σχήμα αστεριού με κάποιες πύλες. Ολόλαμπρη και ολόφωτη μου φάνηκε ακόμη κι όταν νύχτωσε. Αέρινη, ευρύχωρη, όμορφοι πεζόδρομοι, φροντισμένα όλα τα κτήρια, τα μνημεία στολισμένα με χρωματιστά λουλούδια, τα μαγαζιά καθαρά και συμμαζεμένα και πολλά μπρούτζινα αγάλματα να αφηγούνται τη δική τους ιστορία. Με μάγεψε και μπήκε στην καρδιά μου η Alba Iulia!

 

Γυρνώντας στο σπίτι, πιάσαμε το μαγείρεμα κάτι το οποίο μας κούρασε όπως αποδείχθηκε την ώρα που έγινε. Κοιμηθήκαμε σχετικά αργά αυτό το βράδυ.

 

 

Ημέρα δέκατη

(Transalpina – Targu Jiu)

 

Αποχαιρετούμε την όμορφη Alba Iulia και παίρνουμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής προς το Νότο. Η σημερινή ημέρα είχε το τρίτο προγραμματισμένο highlight του ταξιδιού μας που ήταν ο δρόμος Transalpina! Πρόκειται για έναν ορεινό δρόμο που διασχίζει από Βορρά προς Νότο τα όρη Parang με το ψηλότερό του πέρασμα (Urdelle pass) να φτάνει τα 2140μ. σε υψόμετρο. Ξεκινάει από την πόλη Sebes και τελειώνει στο Novaci διασχίζοντας 148 ορεινά και στριφτερά χιλιόμετρα. Υπέροχος δρόμος, λιγότερο άγριος σε σχέση με τον Transfagarasan με μεγάλα αλπικά κομμάτια. 

 

Στην αρχή, στα χαμηλά, περνάμε από κάμποσα χωριουδάκια. Κάπου εκεί στις αρχές σταματήσαμε δίπλα στο δρόμο για να ξεϊδρώσει η πλάτη του Νίκου που οδηγούσε και ανακαλύψαμε όλως τυχαία πως έχουμε πάθει λάστιχο! Ζντόιιιινγκκκκκ!!!! Και τους έλεγα εγώ πως κάτι πατήσαμε από την Βουλγαρία ακόμα διότι άκουγα τσκ τσκ τσκ τσκ καθώς γυρνούσε η μια ρόδα αλλά τα κουφάλογα δεν άκουγαν τίποτα και δεν έδωσαν σημασία. Την ταξιδέψαμε την βίδα κανα 1500χλμ. Ευτυχώς που βιδώθηκε καλά και δεν χάναμε πολύ αέρα από το λάστιχο παρά μόνο από τα μυαλά μας… Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο παρακάτω να τσεκάρουμε τα λάστιχα, αλλά δεν είχε μετρητή αέρα. Μας είπε, όμως, πως στο επόμενο χωριό που θα συναντήσουμε έχει συνεργείο. Όπως και είχε. Αναρωτιόμασταν στο δρόμο αν θα έφτιαχναν λάστιχα… και ευτυχώς έφτιαχναν. Σταθήκαμε τυχεροί! Συνεχίζουμε τις ανηφόρες του Transalpina ακάθεκτοι με μπαλωμένο λάστιχο. Στα χαμηλά δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον και σκεφτόμουν μήπως είναι μούφα αυτός ο δρόμος… μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη λίμνη με το φράγμα της και το σκηνικό άλλαξε. Tau Bistra το όνομα της. Στάση, φωτογραφίες, ξεμούδιασμα και ξανά μέσα στο αμάξι. Συνεχίζουμε τις ανηφοριές και φτάνουμε στην επόμενη λίμνη Oasa στα 1259μ. Αυτήν τη λίμνη την έχουμε κατά μήκος του δρόμου για κάποια χιλιόμετρα και υπάρχουν διάφορα εστιατόρια – ξενοδοχεία. Σταματήσαμε σε ένα που είχε πρόσβαση μπροστά στη λίμνη που είχανε εξέδρα με παγκάκια. Το σημείο ήταν φανταστικό. Ησυχία, δέντρα και εμείς καθισμένοι στα παγκάκια πλάι στην ήρεμη λίμνη. Κάτσαμε κάμποσο εκεί να απολαύσουμε την αύρα της. Δε θέλαμε να φύγουμε... Φύγαμε, όμως. Οι στροφές πυκνώνουν, η κλίση ανεβαίνει, το τοπίο γυμνώνεται και ξεκινάνε τα αλπικά τοπία. Επιβλητικά, καθηλωτικά, εντυπωσιακά και ψυχρά να θυμίζουν την ευαλωτότητα σου. Μόνο δέος και θαυμασμός! Σταματήσαμε στο ψηλότερο σημείο στα 2140μ. περίπου, Urdelle pass λέγεται. Βγάλαμε φωτογραφίες στα γρήγορα, εισπνεύσαμε τον παγερό αέρα μέχρι μέσα μας βαθιά και φύγαμε. Είχαμε πεινάσει και ψάχναμε ένα ζεστό λιβάδι για να κάτσουμε να φάμε τα σάντουιτς μας. Βρήκαμε ωραίο μέρος αρκετά παρακάτω αφού χάσαμε ένα κάποιο υψόμετρο. Λίγο πιο μέσα στην πλαγιά είχε κάποια βράχια και πήγαμε να θρονιαστούμε εκεί. Ανοίξαμε και δυο μπύρες. Προς τα κάτω βλέπαμε το χωριό Ranca που σηματοδοτεί τις νότιες εσχατιές του Transalpina. Λιαζόμασταν και καταβροχθίζαμε τη «λεία» μας όπως κάνουν οι αετοί παρατηρώντας από ψηλά! Γέμισαν τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα, γέμισαν τα μάτια μας εικόνες, αγαλλίασαν οι καρδιές μας από την καλή συντροφιά. Τι άλλο θέλει κανείς για να νιώσει πλήρης; Κόντευα να σκάσω από ευτυχία! Ξεχείλιζα από παντού! Μην αντέχοντας άλλο σε αυτές τις συνθήκες, γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Ο δρόμος κατηφορικός και στριφτερός περνάει από το χωριό Ranca και βγάζει στο Novaci που είναι και το τέλος του Transalpina.

 

Από εκεί στρίψαμε δυτικά προς Targu Jiu όπου θα περνούσαμε το τελευταίο μας βράδυ στη Ρουμανία. Βρήκαμε το κατάλυμα μας εύκολα. Ξεφορτώσαμε, κάναμε μπάνιο (σε λάθος δωμάτιο όπως αποδείχθηκε…) και βγήκαμε στην πόλη για φαγητό. Θα μαγειρεύαμε στο σπίτι, αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο τιτίζης που ήταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας. Έτσι, βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη. Η πόλη αυτή είναι τέρμα αδιάφορη χωρίς καμιά ομορφιά. Καθίσαμε σε ένα πολύ ΙΝ μαγαζί για τα δεδομένα της και φάγαμε πίτσες με σαλάτα και ήπιαμε μπύρες.

 

 

Ημέρα ενδέκατη

(Targu Jiu – Sapareva Banya)

 

Ξημέρωσε το τελευταίο μας πρωινό στη Ρουμανία. Ο σημερινός δρόμος μακρύς και περνάμε και σύνορα. Από Calafat – Vidin περάσαμε αυτή τη φορά και βγήκαμε Σόφια από εκείνον τον ορεινό δρόμο που δε θέλαμε να περάσουμε όταν ερχόμασταν. Τελικά, μια χαρά δρόμος ήταν και είχε και την δασερή ομορφιά του! Στα σύνορα με το που μπαίνεις Βουλγαρία πρέπει να πάρεις βινιέτα διότι οι αστυνομικοί καραδοκούν να ρίξουν πρόστιμα. Από τα σύνορα βινιέτα και όχι από το πρώτο βενζινάδικο! Νόμος! Προορισμός μας η πόλη Sapareva Banya που βρίσκεται μια ώρα νοτιότερα από τη Σόφια μέσα στο όρος Ρίλα που φιλοξενεί την ψηλότερη κορυφή της Βουλγαρίας και των Βαλκανίων όλων! Την πόλη αυτήν την είχα σταμπάρει όταν κανονίζαμε να πάμε Ρίλα ορειβατικώς για του Αγ. Πνεύματος που τελικά δεν πήγαμε λόγω άσχημου καιρού. Όπως μαρτυρεί και το όνομά της έχει θερμές ιαματικές πηγές που βγαίνουν από το βουνό. Είναι μια λουτρόπολη με πολλές εγκαταστάσεις που διαθέτουν πισίνες, σπα και λοιπά χαλαρωτικά. Ό,τι έπρεπε για το κλείσιμο του ταξιδιού μας!

 

Φτάσαμε απόγευμα κατάκοποι από τα πολλά χιλιόμετρα και αμέσως καθίσαμε για έναν καφεδάκο ξεκουραστικό. Αφού ανακτήσαμε δυνάμεις, σηκωθήκαμε να περπατήσουμε λιγάκι. Η πόλη είναι στενόμακρη και δεν έχει κάτι αξιόλογο. Πάνω στον κεντρικό δρόμο έχει κάποια μαγαζιά για καφέ – φαγητό και ψάχνουμε να κάτσουμε κάπου για να φάμε. Κάποια ήταν κλειστά και όσα ήταν ανοιχτά ήταν γεμάτα. Πάμε στο πρώτο, γεμάτο. Πάμε στο δεύτερο, γεμάτο και αυτό. Πάμε στο τρίτο, γεμάτο έξω αλλά είχε ένα τραπέζι μέσα. Καθόμαστε και τρώμε. Παραγγείλαμε κρέατα, σαλάτα και κρασί. Δεν προφταίνουμε να τελειώσουμε το δείπνο μας και να σου ξεκινάνε οι «σφύρκες»! Άιντεεεεε εεεε εεεε εεεε!!! Το μαγαζί είχε ζωντανή μουσική! Βαλκανικό γλέντι! Σαν και τα δικά μας! Κουφαθήκαμε! Δεν πιστεύαμε στα μάτια και στα αυτιά μας!  Ήταν λες και ήμασταν σε δικό μας γλέντι. Αμέσως άρχισαν οι καρδιές μας και τα πόδια μας να χορεύουν με πρώτη και καλύτερη την Αναστασίικα η οποία δεν σταμάτησε καθόλου σαν σηκώθηκε. Πήραν γραμμή ότι είμαστε Έλληνες και ξεκίνησαν στο τέλος να τραγουδάνε ως και ελληνικά! Ωωωω ωχχχχ! Ήταν που ήμασταν κουρασμένοι και θα κοιμόμασταν νωρίς αυτό το βράδυ τρομάρα μας. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και το συνεχίσαμε για λίγο και μόνοι μας τόσο που είχαμε παρασυρθεί…

Μα τι όμορφο κλείσιμο!     

 

Ημέρα δωδέκατη

(Sapareva Banya – Μοναστήρι Rila - Έδεσσα)

 

Σήμερα γυρνάμε Ελλάδα. Αλλά έχουμε ακόμη πράγματα να κάνουμε. Πρώτον και κύριον: μπάνιο! Διαλέξαμε να πάμε στο συγκρότημα Rila Rock Spa (διότι μου άρεσε το όνομα) το οποίο είχε πέντε πισίνες σε διάφορα επίπεδα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και όλα αυτά μέσα στο δάσος! Ομολογώ πως παραήταν τρέντυ για τα γούστα μου, αλλά όλα έτσι ήταν… και αφού αυτά προσφέρανε, ε, από αυτά πήραμε και εμείς. Φτάσαμε 10 λεπτά αφότου άνοιξε (9:10) και ίσα που βρήκαμε να παρκάρουμε στο μικρό πάρκινγκ που είχε. Όταν φύγαμε γύρω στις 12 το μεσημέρι γινόταν πανικός και μας είχαν κλείσει. Ευτυχώς, είχαμε τον Νίκο τον Σουμάχερ μαζί μας και μόνο αεροπλανικά αλά μάικ νάιτ δεν έκανε για να το βγάλει.

 

Συνεχίζουμε προς το μοναστήρι της Ρίλα από το οποίο έχουμε δει φωτογραφίες και έχουμε ακούσει πολλά καλά λόγια. Στρίβοντας από τον κεντρικό δρόμο για το μοναστήρι κινούμαστε μέσα σε βαθύ φαράγγι που πλάι στο δρόμο κυλάει το ρέμα. Δεξιά και αριστερά έχει ταβέρνες για φαγητό και τιμήσαμε μια από αυτές κατά την επιστροφή μας. Το μοναστήρι είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Η εκκλησία είναι στη μέση, έχει μια τεράστια εσωτερική αυλή και γύρω γύρω είναι περιτειχισμένο με τα κελιά και τους λοιπούς χώρους. Και όλο αυτό μέσα στο βουνό Ρίλα! Βυζαντινό στυλ πλέον αντικρίζουμε. Λένε πως έτσι είναι και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Πολλοί προσκυνητές σε μια όμορφη ατμόσφαιρα.

 

Φεύγουμε και από εδώ και αφού κάναμε μια στάση για φαγητό μέσα στο δροσερό φαράγγι βγήκαμε πάλι στον κεντρικό δρόμο για τα σύνορα. Κάναμε μια τελευταία στάση στην Κρέσνα για να πάρουμε κρασιά και βουρ για σύνορα και βουρ για Έδεσσα. ΤΕΛΟΣ!  

 

Φίλοι μου αγαπημένοι, ήσασταν εξαιρετικοί! Σας ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε, για τα ωραία που ζήσαμε και για τα επόμενα σχέδια που ονειρευτήκαμε! Είθε να είμαστε υγιείς παντοτινά και να ταξιδεύουμε!!! Με τους χάρτες και με τα μυαλά!!!

 

 

Φωτογραφίες από το ταξίδι

 

Καλομάθαμε από πέρσι. Roadtrip στα βαλκάνια! Ο φετινός στόχος είχε τεθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Ρουμανία που θα περιείχε: Καρπάθια, Transfagarasan και Transalpina! Το αμάξι το ίδιο. Hyundai i30 με πετρέλαιο. Η Αναστασία πάντοτε παρούσα και ποτέ απούσα. Συνταξιδιώτης για φέτος κληρώθηκε ο Νίκος. Δοκιμασμένος συνορειβάτης με αντοχή και υπομονή στις κακουχίες. Καλόβολος και πάντοτε χαμογελαστός μέχρι τα μάτια και τα αυτιά. Η τριάδα έκλεισε. Θα είχαμε και μεγάλα ορειβατικά σακίδια αυτή τη φορά στο πορτ μπαγκάζ για να μην μείνει άδεια και ακάλυπτη καμιά γωνιά του αυτοκινήτου…

Ρουμανία είχα πάει το 2009. Μείνανε όμως εκκρεμότητες. Αυτή τη φορά στοχεύσαμε την κορυφή των Καρπαθίων (Moldoveanu 2544μ.) και τους δύο ορεινούς δρόμους Τransfagarasan και Transalpina. Πρόκειται για δύο δρόμους παράλληλους αναμεταξύ τους που διασχίζουν βουνά με κατεύθυνση από βορά προς νότο (και το αντίστροφο φυσικά) στην κεντροδυτική Ρουμανία. Υπέροχα τοπία και μοναδική οδηγική εμπειρία. ΠΑΜΕ!

 

Ημέρα πρώτη

Έδεσσα – Σόφια

Αναχωρήσαμε από Έδεσσα στις 8 το πρωί για τα σύνορα του Προμαχώνα στις Σέρρες. Από εκεί χωρίς πολλή καθυστέρηση περάσαμε στη Βουλγαρία. Πρώτο μέλημα η βινιέτα που την προμηθευτήκαμε από το πρώτο βενζινάδικο. Συνεχίζουμε καρφί για Σόφια. Ο δρόμος πότε αυτοκινητόδρομος και πότε ο παλιός. Φτάσαμε στο κατάλυμα στη Σόφια αργά το μεσημέρι.

Αφού μαγειρέψαμε και φάγαμε βγήκαμε για μια απογευματινή – βραδινή βόλτα στην πόλη. Ήμασταν κοντά στο ιστορικό κέντρο οπότε κινηθήκαμε με τα πόδια. Ξεκινήσαμε από το πολύ όμορφο πάρκο που φιλοξενεί το Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού και εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Vitosha Boulevard ο οποίος είναι γεμάτος μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια. Στο τέλος του βρίσκονται οι εκκλησίες Αγία Κυριακή, Άγιος Γεώργιος και Αγία Παρασκευή. Στο σημείο αυτό στρίψαμε δεξιά κατευθυνόμενοι στον ξακουστό καθεδρικό ναό Αλεξάντερ Νέφσκυ. Ο ναός αυτός είναι το κατεξοχήν σύμβολο της Βουλγάρικης πρωτεύουσας. Η εκκλησία χτίστηκε στο νεοβυζαντινό στυλ που προτιμούσε η Ρωσία εκείνη την εποχή και είναι στολισμένη με πανέμορφα ψηφιδωτά ενώ την οροφή αυτού του μεγαλοπρεπή ναού κοσμούν τεράστιοι χρυσοί τρούλοι. Δίπλα σε αυτήν την εκκλησία υπάρχει χτισμένη με κόκκινο τούβλο και η εκκλησία της Αγίας Σοφίας από την οποία πήρε το όνομα της η πόλη. Εδώ υπάρχει και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη με την άσβεστη φλόγα να καίει.

Κατά την επιστροφή μας προς το σπίτι καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι για ένα σύντομο drink!

 

Ημέρα δεύτερη

Σόφια – Curtea de Arges

Νωρίς το πρωί ήμασταν στο δρόμο. Μεγάλο ταξίδι το σημερινό μιας και θα περνούσαμε στην χώρα στόχο του ταξιδιού μας τη Ρουμανία. Το αρχικό πλάνο ήταν να περάσουμε τα σύνορα από τα δυτικά μέσω της γέφυρας Vidin – Calafat. Πήραμε το δρόμο προς Vidin κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο προκειμένου να αποφύγουμε ένα ορεινό πέρασμα βόρεια της Σόφιας το οποίο ήταν πιο σύντομο μεν αλλά ήταν ορεινό με στροφές και είπαμε να το αποφύγουμε. Έλα όμως που στον δρόμο που διαλέξαμε είχε έργα και το gps μας έφερνε γύρω γύρω από τα έργα χωρίς να μπορούμε να τα προσπεράσουμε… Γυρίσαμε πίσω και για να αποφύγουμε αυτό το ορεινό πέρασμα αποφασίσαμε να μπούμε Ρουμανία από την ανατολική πλευρά από το Ruse (!). Παλιός βαλκανικός δρόμος της υπομονής. Όμορφος, όμως, μεσ’ το πράσινο! Περνάμε τα σύνορα και κατευθυνόμαστε δυτικά προς Pitesti και εν συνεχεία προς Curtea de Arges. Βρήκαμε εύκολα το κατάλυμα, ξεφορτώσαμε και βγήκαμε έξω προς αναζήτηση τροφής. Πολύ όμορφη πόλη, φροντισμένη και περιποιημένη χτισμένη στενόμακρα πλάι στον κεντρικό δρόμο. Μεταξύ άλλων βρήκαμε ένα ελληνικό μαγαζί στο οποίο προτιμήσαμε να καθίσουμε. Φάγαμε αρκετά καλά και μετά το φαγητό επιστρέψαμε στο σπίτι για να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα κορμιά μας από το μακρύ ταξίδι.    

Ημέρα τρίτη

Transfagarasan – Balea

Ήμαστε ήδη από χθες στον Transfagarasan road! Στην αρχή του μεν, αλλά ήμαστε ήδη μέσα. Ο δρόμος αυτός ξεκινά από το Bascov αμέσως μετά το Pitesti και η Curtea de Arges είναι πάνω στον ονειρικό και πολλά υποσχόμενο Transfagarasan. Ο δρόμος αυτός διασχίζει τα Καρπάθια από νότο προς βορρά και τον χειμώνα κλείνει λόγω χιονιού. Είναι ανοιχτός μόνο το καλοκαίρι.

Πριν φύγουμε από την πόλη επισκεφτήκαμε το ορθόδοξο μοναστήρι της το οποίο επιβάλλεται και εντυπωσιάζει! Είναι must και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα!

Ξεκινάμε για Transfagarasan! Όλη η μέρα είναι αφιερωμένη πάνω στον δρόμο αυτόν. Ανηφορίζουμε σιγά σιγά, παντού γύρω πράσινο που όσο πάει γίνεται όλο και πιο έντονο καθώς ο δρόμος αρχίζει να στενεύει και να στρίβει περισσότερο. Ώρες ώρες μοιάζει να είμαστε μέσα σε φαράγγι. Περνάμε μέσα από τούνελ, δίπλα από ρέματα, δίπλα από φράγματα, δίπλα από λίμνες, δίπλα από τουριστικούς πάγκους, δίπλα από καφέ - εστιατόρια εναρμονισμένα απόλυτα με το τοπίο, δίπλα από κάμπινγκ, δίπλα από ξενοδοχεία, δίπλα από καταρράκτες. Σταματάμε κάθε τρεις και λίγο για φωτογραφίες. Χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά! Συναντάμε δίπλα στο δρόμο αρκούδες! Τέσσερις συναντήσαμε και η πρώτη είχε και τρία μικρά! Ο δρόμος γεμάτο μηχανόβιους (και αυτοκινητάκηδες φυσικά αλλά εμένα οι μηχανόβιοι με συγκινούν περισσότερο σε τέτοιους δρόμους). Ένας δρόμος σκέτη εμπειρία. Μαγεία! Ένα δάσος άλλο πράμα! Δε θες να τελειώσει! Όσο ανεβαίνουμε το τοπίο γίνεται πιο αλπικό με τα δέντρα να αραιώνουν και τη θέση τους να παίρνουν τα λιβάδια. Κάπου εδώ σταματήσαμε σε ένα πρόχειρα στημένο παραδοσιακό μαγαζάκι του δρόμου που έβραζαν σε φωτιά με ξύλα αρνίσιο κρέας σε καζάνι με διάφορα μυρωδικά. Δοκιμάσαμε, μας άρεσε και κάτσαμε να φάμε. Συνοδεύονταν με πολέντα και με αγγουράκι τουρσί. Ως και εγώ έφαγα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση που δεν τρώω τέτοια πράγματα. Όνειρο!

Καταληκτικός στόχος της σημερινής ημέρας ήταν το υψηλότερο σημείο του δρόμου αυτού κοντά στα 2030μ. όπου βρίσκεται η λίμνη Balea. Καθώς πλησιάζαμε ο καιρός έκλεισε, έβγαλε ομίχλη, άρχισε να βρέχει και νιώσαμε πως ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας. Πετύχαμε και μποτιλιάρισμα στο δρόμο καθότι είχαν έναν ποδηλατικό αγώνα και ήταν η ώρα που τελείωνε. Με λίγη υπομονή φτάσαμε στη λίμνη. Πολύ τουριστικό μέρος, γεμάτο πάγκους και δύο καταλύματα για ύπνο και φαΐ. Στο ένα από τα δύο είχαμε κάνει κράτηση για να μείνουμε. Ξεφορτώσαμε εν μέσω βροχής και πυκνής ομίχλης και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας. Ένα δίχωρο διαμερισματάκι γωνιακό με μπαλκόνι και θέα μπροστά στη λίμνη η οποία μόλις διακρινόταν. Ο Νίκος με την Αναστασία κατέβηκαν για έναν καφέ να χαλαρώσουν, ενώ εγώ έμεινα πάνω να απολαμβάνω την περιορισμένη θέα και να μελετάω χάρτες και διαδρομές. Αύριο θα μπαίναμε στο βουνό για 3 ημέρες περπατήματος και για 2 διανυκτερεύσεις σε καταφύγιο. Ο καιρός δεν ήταν καλός και η πρόγνωση για την αυριανή ημέρα ήταν δυσοίωνη. Ήρθαμε όμως για να ανεβούμε. 

 

Ημέρα τέταρτη

Balea - Sibiu

Ξημέρωσε. Όλη νύχτα έβρεχε. Η ομίχλη σταθερή, πυκνή να την κόψεις με το μαχαίρι. Κατεβήκαμε κάτω για πρωινό. Ήσαν δυο τύποι από την ομάδα διάσωσης (Salvamont) που τρώγανε και αυτοί. Τους ρώτησα για τα σχέδια μας. Με απέτρεψαν. Είχε και χιόνι το βουνό και πιο μέσα θα είχε περισσότερο. Φάγαμε και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας αμίλητοι και  προβληματισμένοι. Κολλήσαμε τις μούρες μας στα παράθυρα να κοιτάζουμε έξω τη λίμνη και το βουνό που πότε φαινόταν και πότε κρυβόταν. Βλέπαμε και άλλους ορειβάτες να έρχονται οι οποίοι αψηφούσαν τον καιρό και μπαίναν στο βουνό. Ζηλεύαμε. Διστάζαμε. Το σκεφτόμασταν. Κοιτιόμασταν. Το ξανασκεφτόμασταν. Τελικά, αποφασίσαμε να μπούμε και εμείς και ό,τι γίνει. Αν δούμε τα σκούρα γυρνάμε πίσω, είπαμε. 

Περισσότερο διστακτική εγώ, λιγότερο τα παιδιά ξεκινήσαμε. Φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήραμε το μονοπάτι πλάι στη λίμνη αρχικά και ανηφορικά προς τα πάνω στη συνέχεια. Η ορατότητα ελάχιστη, η σήμανση υποδειγματική και ενθαρρυντική. Σκληρό κι απότομο βουνό. Κάποιοι γυρνούσαν πίσω, εμείς συνεχίζαμε. Μας προσπέρασε και ένα ζευγάρι Πολωνών. Δυνατοί κι αποφασισμένοι. Βγήκαμε ψηλά στο διάσελο και πήραμε την κατηφοριά προς τη λίμνη Καπρά. Περάσαμε δίπλα από την λίμνη κι όμως δεν την είδαμε! Τόση ομίχλη είχε. Εδώ φυσούσε κιόλας. Ανεβαίνουμε μέχρι έναν ώμο και κατεβαίνουμε ξανά. Στο σημείο αυτό είχε μνημείο κάποιων σπηλαιολόγων που χτυπήθηκαν από χιονοστιβάδα. Το μονοπάτι εμφανές, ευδιάκριτο και καλοσημαδεμένο είχε μετατραπεί σε νεροσυρμή. Ήμασταν μούσκεμα και εμείς από την υγρασία. Δεν έβρεχε όμως. Συνεχίζουμε την έντονη κατηφοριά νιώθοντας το έδαφος να «ανοίγει» και να «απλώνει σε κάθε βήμα μας από το τόσο νερό που είχε τραβήξει. Βρισκόμασταν πάνω σε μια μεγάλη τραβέρσα η οποία κατηφορικά στην αρχή και ανηφορικά στη συνέχεια θα μας έβγαζε στο σημείο Fereastra Zmeilor από όπου θα παίρναμε το μονοπάτι για το καταφύγιο Podragu. Προχωρούσα μπροστά ενώ τα παιδιά ακολουθούσαν πιο πίσω. Το μόνο που βλέπαμε ήταν το μονοπάτι μπροστά μας. Κινούμασταν τραβερσαριστά πάνω σε πλαγιά με μεγάλη κλίση. Ξαφνικά, ακούω έναν τρομακτικό θόρυβο σαν να κατρακυλάνε πέτρες. Ακούστηκε τόσο κοντά που νόμισα πως θα πέσουν πάνω μου. Επηρεασμένη από αυτά που μου είπαν οι διασώστες, από τις χιονούρες που είχα δει και από το μνημείο που περάσαμε νόμισα πως ήταν χιονοστιβάδα! Τρόμαξα τόσο πολύ. Άγνωστο τερέν, περιορισμένη ορατότητα δεν ήξερα από που θα μου έρθει και προς τα πού να τρέξω να κρυφτώ! Μου κόπηκαν τα πόδια! Το σημείο απόκοσμο, ο ήχος βοερός λες και θα μας έβαζε το βουνό μέσα στα σπλάχνα του για πάντα. Γυρίζω πίσω, συναντάω τα παιδιά και με συνοπτικές διαδικασίες και καθόλου δημοκρατικά γυρνάμε πίσω. Σφιγμένη, απογοητευμένη και ανακουφισμένη συνάμα κατευθυνόμαστε όλοι προς τα πίσω. Ο καιρός χειροτέρευε και έκλεινε ακόμη πιο πολύ. Επιστρέψαμε στη λίμνη Balea, μπήκαμε στο κατάλυμα που είχαμε μείνει το βράδυ για να πιούμε μια σοκολάτα, να γιορτάσουμε την αποτυχία μας, να ανασυνταχθούμε και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.

Όταν γύρισα σπίτι και πέρασα τη διαδρομή από το gps στον Η/Υ και μελέτησα το σημείο στο google earth, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ήταν κατολίσθηση. Από εκεί που σταματήσαμε και μετά μας περίμενε μια ατελείωτη σάρα που έπρεπε να διασχίσουμε. Ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ανακούφιση και έδωσα δίκιο στον εαυτό μου για την απόφαση να επιστρέψουμε πίσω. Ήταν από τις λίγες φορές που έχω φοβηθεί τόσο στο βουνό.

Τελικά, αποφασίσαμε να φύγουμε προς τα κάτω και τα δυο βράδια που θα τα περνούσαμε στο βουνό, τα περάσαμε στις πόλεις Sibiu και Brasov που ήταν εκτός του αρχικού μας πλάνου. Επί τόπου κλείσαμε κατάλυμα για την Sibiu και πήραμε τον δρόμο προς τα κάτω.

Είμαστε ακόμη Transfagarasan! Ξεκινήσαμε από νότο, οδεύουμε προς βορρά και βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο στη λίμνη Balea. Παρά τον άσχημο καιρό ο κόσμος που καταφτάνει άπειρος!!! Πολύ τουριστικό σημείο. Ως και πούλμαν ανεβαίνουν. Κατεβαίνοντας, σταματήσαμε στο σημείο που ξεκινά ένα τηλεφερίκ για πάνω. Το σημείο είναι γνωστό ως καταρράκτης Balea διότι ξεκινά ένα μονοπάτι για αυτόν τον καταρράκτη καθώς και ακόμη δυο για την λίμνη Balea. Ανεβήκαμε μέχρι τον καταρράκτη και γίνανε μούσκεμα τα πόδια μας διότι το μονοπάτι περνούσε από σημεία με νερό. Δεν έπρεπε να βγάλουμε τα ορειβατικά μας παπούτσια… Κρατήσαμε, όμως, ασυναίσθητα τα ρούχα από το βουνό επειδή κρυώναμε. Όλοι ήσαν με κοντομάνικα και εμείς με τα μπουφάν! Δεν μπορούσαμε να ζεσταθούμε με τόσο κρύο που φάγαμε. 

Ο Transfagarasan τελειώνει στην Cartisoara διανύοντας 90χλμ. συνολικά από το Bascov που ξεκινάει. Μετά την Cartisoara βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο στρίψαμε αριστερά (δυτικά) προς Sibiu. Τακτοποιηθήκαμε στο διαμέρισμα μας και επειδή βαρεθήκαμε να βγούμε, στείλαμε τον Νίκο να πάει να φέρει πίτσες να ψήσουμε να φάμε. Την πόλη θα την βλέπαμε την επόμενη μέρα το πρωί.

 

Ημέρα πέμπτη

Sibiu – Fagaras – Brasov

Βρισκόμαστε στη βόρεια Ρουμανία πια (Τρανσυλβανία) και η διαφορά με τον φτωχό νότο (Βλαχία) εμφανέστατη. Η Sibiu είναι μια μεγάλη τουριστική πόλη. Ξεκινήσαμε να περπατάμε τους πεζόδρομους της παλιάς πόλης οι οποίοι μας έβγαλαν στις κεντρικές πλατείες και στον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό ο οποίος είχε την πρωινή θεία λειτουργία. Εδώ οι ναοί δεν έχουν καθίσματα και όποιος θέλει να καθίσει, γονατίζει. Όλες οι γυναίκες φοράνε τσεμπέρια στο κεφάλι και επικρατεί μεγάλη ευλάβεια σε όλο το εκκλησίασμα. Καταλήξαμε ξανά στις πλατείες και καθίσαμε για μια δροσιστική μπύρα πριν αναχωρήσουμε για το Μπρασόβ όπου θα είχαμε την επόμενη μας διανυκτέρευση.

Καθ’οδόν σταματήσαμε στην πόλη Fagaras και το ομώνυμο κάστρο της το οποίο και επισκεφτήκαμε. Το κάστρο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης πίσω από μια επιβλητική εκκλησία με χρυσό τρούλο. Γύρω γύρω έχει κανάλι με νερό (τάφρο) και η είσοδος γίνεται μέσω δύο ξύλινων γεφυρών. Το κάστρο έχει ένα μικρό αντίτιμο κατά την είσοδο και έχει πολλούς επισκέψιμους χώρους με διάφορα εκθέματα της μεσαιωνικής εποχής. Βλέπει κανείς τις φυλακές, τα σαλόνια, τις τραπεζαρίες, τα υπνοδωμάτια με επίπλωση της εποχής καθώς και διάφορα «όργανα» βασανισμού της εποχής εκείνης. Προσφέρει  μια χορταστική επίσκεψη που δεν την περίμενα να πω την αλήθεια.

Φεύγουμε από αυτήν την πόλη και συνεχίζουμε για το Μπρασόβ που είναι ο τελικός στόχος της ημέρας. Αφού λύσαμε δεκαπέντε γρίφους προκειμένου να βρούμε τα κλειδιά και να μπούμε στο κατάλυμα, τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας, απολαύσαμε ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι και εν συνεχεία πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε. Μας μαγείρεψε η Αναστασία κοτόπουλο με κρεμμύδια, πιπεριές και μανιτάρια συνοδευόμενο με ρύζι. Είχαμε και κόκκινο κρασί απόψε!

 

Ημέρα έκτη

Brasov - Bran

Σήμερα η μέρα είχε πάλι κάστρα γύρω από το Μπρασόβ. Ξεκινήσαμε με το κάστρο του Ρασνόβ το οποίο ήταν πάλι κλειστό. (Και το 2009 που είχα ξανάρθει πάλι κλειστό ήταν.) Ο μόνος επισκέψιμος χώρος ήταν οι λεγόμενοι κήποι οι οποίοι δεν ήταν καν κήποι. Ήταν κάποια χορταριασμένα πρανή που σε ανέβαζαν στην κύρια πύλη του κάστρου η οποία ήταν σφραγιστή λόγω εργασιών… Τουλάχιστον είχε όμορφη θέα μιας και το κάστρο είναι πάνω σε ύψωμα. Μάλιστα, υπάρχει και τηλεφερίκ για όσους δεν θέλουν να περπατήσουν στην ανηφοριά, καθώς και ένα τρενάκι. Πριν το κάστρο υπάρχει ένα πάρκο δεινοσαύρων για παιδιά. Επίσης, επάνω στην είσοδο λειτουργεί ένα info center, το οποίο μας ενημέρωσε για ένα σπήλαιο που υπάρχει παρακείμενα. Το επισκεφθήκαμε και αυτό, αλλά δεν άξιζε καθόλου. Μικρό σε μέγεθος,  λιγοστό το ενδιαφέρον στο εσωτερικό του και υπερτιμημένο (4€) για αυτό που προσφέρει.

Φεύγοντας από το Ρασνόβ, κατευθυνθήκαμε στο Μπραν. Εδώ βρίσκεται ίσως το γνωστότερο κάστρο της Ρουμανίας. Πολυδιαφημισμένο, σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και γεμάτο κόσμο. Ό,τι πιο τουριστικό έχει να προσφέρει η Ρουμανία και δικαίως! Φημολογείται ως το κάστρο του Δράκουλα, αλλά δεν είναι αλήθεια. (Το πραγματικό κάστρο βρίσκεται πάνω στον Transfagarasan το οποίο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης κατά το πέρασμά μας). Πρόκειται για ένα καλοσυντηρημένο κάστρο που μοιάζει να βγήκε μέσα από παραμύθι. Στενές πέτρινες σκαλίτσες που ένωναν διάφορους χώρους, πολλά δωμάτια σε πολλά επίπεδα, μικρά παραθυράκια με θέα τους κάμπους της Τρανσυλβανίας, στενά μπαλκονάκια με ξύλινα σκούρα δοκάρια, οι χώροι επιπλωμένοι μεταφέροντας σε στην εποχή εκείνη, πλακάτ στους τοίχους με βαμπίρ, δράκουλες και κείμενα με σχετικές ιστορίες. Όλο το σκηνικό σου μιλάει! Άξιο επίσκεψης. Δυστυχώς, όταν πήγαμε είχε πάρα πολύ κόσμο και δεν μπορέσαμε να το απολαύσουμε και να το ανακαλύψουμε με την ησυχία μας. Πηγαίναμε σημειωτόν, από τα εισιτήρια μέχρι και την έξοδο. Το θυμάμαι, όμως, πάρα πολύ καλά από το 2009. Είναι εξαιρετικό!

Το απόγευμα σειρά πήρε η πόλη του Μπρασόβ. Το Μπρασόβ είναι από τις πιο τουριστικές πόλεις της Ρουμανίας. Έχει ένα πολύ όμορφο ιστορικό κέντρο γεμάτο πεζοδρόμους με όμορφα κτήρια σε ρυθμό μπαρόκ σε πολλά χρώματα σκούρα ως επί το πλείστον. Πλατείες, εκκλησίες, πάρκα, κόσμος, αγορά, μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια συνθέτουν μια ολοζώντανη και ευχάριστη πόλη. Στην άκρη της υπάρχει ένας λόφος που αν ανέβει κανείς επάνω, του προσφέρεται πανοραμική θέα όλης της πόλης. Υπάρχει μονοπάτι αλλά και τηλεφερίκ. Το τηλεφερίκ δεν λειτουργούσε την ώρα που φτάσαμε και έτσι αρκεστήκαμε να ανέβουμε μόνο μέχρι την βάση του. Αφού περάσαμε όλο το απόγευμα στην πόλη, γυρίσαμε στο σπίτι για φαγητό και ξεκούραση.        

 

Ημέρα έβδομη

Brasov – Rupea – Viscri – Sighisoara

Φεύγουμε από το Μπρασόβ και κατευθυνόμαστε προς Σιγκισοάρα. Στο δρόμο θα κάνουμε δυο στάσεις για να δούμε κάποια θαυμαστά αξιοθέατα. Πρώτη στάση στο χωριό Rupea και πιο συγκεκριμένα ψηλά στον αρχαιολογικό του χώρο με την ακρόπολη. Τα κτίσματα του είναι διάσπαρτα σε διάφορα σημεία και επίπεδα, ενώ είναι άδεια στο εσωτερικό τους εκτός από ελάχιστα. Ως εκθέματα ξεχωρίζουν κάποια κεραμικά πλακίδια τα οποία φτιάχτηκαν με χώμα της περιοχής. Σώζονται οι εξωτερικοί τοίχοι σε μεγάλο βαθμό καθώς και τα κτήρια μέσα από αυτά. Η θέα από όλες τις πλευρές είναι αποζημιωτική. 

Δεύτερη στάση το μεσαιωνικό χωριό Viscri. Το Viscri είναι ένα πάρα πολύ φτωχό χωριουδάκι που ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στον προηγούμενο αιώνα. Σπίτια εκατονταετίας, δρόμοι με χώμα και χαλίκι, λιγοστά αυτοκίνητα και κάποια κάρα με ρόδες και λάστιχα αυτοκινήτου. Το χωριό από μόνο του είναι αξιοθέατο για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα του 2023. Αφήνοντας το αμάξι στο πάρκινγκ του χωριού, υπάρχει ένα πολύ όμορφο μονοπάτι μέσα από χωράφια που σε βάζει μέσα στο χωριό σε 5 λεπτά. Έχει τουριστικές πινακίδες που σε οδηγούν σε 2 αξιοθέατα. Το ένα είναι ένας ορθόδοξος ναός και το άλλο είναι μια οχυρωμένη ευαγγελική εκκλησία. Η Ρουμανία έχει πολλές οχυρωμένες εκκλησίες με κύριο χαρακτηριστικό τις οχυρώσεις γύρω τους που τις φρουρούνε. Βρίσκονται εντός οχυρωμένων τειχών που φέρουν διαδρόμους και πύργους. Μοιάζουν με μικρές ακροπόλεις-κάστρα και παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κύριο χαρακτηριστικό είναι οι ψηλές και απότομες στέγες οι οποίες φτάνουν μέχρι χαμηλά σε σημείο που κρύβουν τη θέα από τα μπαλκονάκια στις άκρες των πύργων ή των διαδρόμων που βρίσκονται από κάτω. Πρόκειται για ιδιαίτερη Ρουμάνικη αρχιτεκτονική. Εδώ οι περισσότεροι χώροι ήταν επισκέψιμοι με μουσειακά λαογραφικά εκθέματα. Μας εξέπληξε ευχάριστα αυτή μας η επίσκεψη και χόρτασε τα μάτια μας για ακόμη μια φορά.

Συνεχίζουμε το δρόμο για Σιγκισοάρα. Φτάσαμε αργά το απόγευμα και μείναμε σε ένα κατάλυμα ακριβώς δίπλα από την παλιά πόλη. Ξεφορτώσαμε και βγήκαμε στην πόλη για μια γρήγορη γνωριμία. Γυρίσαμε αργά το βράδυ αφού φάγαμε έξω.   

 

Ημέρα όγδοη

Sighisoara - Biertan

Η σημερινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στην πόλη αυτήν κυρίως. Μια πρώτη και γρήγορη ματιά είχαμε πάρει από το προηγούμενο βράδυ και τώρα θα τα εμπεδώναμε καλύτερα και θα ανακαλύπταμε και νέα. Η παλιά πόλη εντυπωσιάζει με τα κτήρια της, με τα χρώματα της και με τα όμορφα στενά σοκάκια της. Είναι χτισμένη πάνω σε λόφο και αποτελεί την γενέτειρα του Βλαντ Τσέπες, γνωστού και ως Δράκουλα, ο οποίος παλούκωνε τους Οθωμανούς. Μπαίνοντας στην πόλη εντυπωσιάζει ο μεσαιωνικός πύργος του ρολογιού. Παραδίπλα βρίσκεται το δημαρχείο με τους πανέμορφους κήπους του και την θέα της νέας πόλης από ψηλά. Πιο πίσω βρίσκεται μια κεντρική πλατεία με καφέ και εστιατόρια, ενώ πιο ψηλά βρίσκονται τα λεγόμενα σκεπαστά σκαλιά τα οποία οδηγούνε σε μια σχολή και σε μια εκκλησία. Σε πιο χαμηλό επίπεδο υπάρχει μονοπατάκι που κυκλώνει την μισή παλιά πόλη χαρίζοντας πανοραμική θέα στην υπόλοιπη πόλη. Πρόκειται για μια πολύ γλυκιά και άξια επίσκεψης πόλη.

Το απόγευμα κατευθυνθήκαμε με το αυτοκίνητο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Biertan, όπου υπάρχει μια ακόμη οχυρωμένη εκκλησία.  Η είσοδος και εδώ ήταν με σκεπαστά σκαλιά που σε ανέβαζαν πάνω σε λόφο. Η θέα εξαιρετική. Παρότι, τα αξιοθέατα ήταν οι εκκλησίες, εμάς μας συγκινούσε περισσότερο ο περίγυρος με τη θέα παρά το κυρίως αξιοθέατο, δηλαδή, οι εκκλησίες. Κατεβαίνοντας καθίσαμε να πιούμε μια δροσιστική μπύρα καθώς η ζέστη της σημερινής ημέρας ήταν αρκετά κουραστική. Επιστρέψαμε στην όμορφη Σιγκισοάρα για μια τελευταία βόλτα και για φαγητό.    

 

Ημέρα ένατη

Sighisoara – Salina Turda – Alba Iulia

Πρώτος στόχος αυτής της ημέρας είναι το αλατορυχείο της Turda (Salina Turda). Στον εξωτερικό χώρο έχει λίμνη με αλατόνερο για κολύμπι, αλλά δυστυχώς, δεν λειτουργούσε εκείνη την ημέρα και μείναμε με την όρεξη για μπάνιο. Το αλατορυχείο, όμως, μας αποζημίωσε στο έπακρο. Μπήκαμε από την είσοδο του πάρκινγκ έχοντας στο χέρι ζακέτες διότι η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλή. Μετά από έναν διάδρομο περίπου 300μ. στρίβουμε προς το κυρίως ορυχείο το οποίο απλώνεται κάτω χαμηλά. Υπάρχει ασανσέρ και σκάλες. Εμείς πήραμε τις σκάλες σαν adventure τύποι που είμαστε! Κατεβήκαμε σχεδόν 13 επίπεδα μέχρι να προσεγγίσουμε την κυρίως σάλα. Εδώ κάτω ο χώρος είναι τεράστιος και λειτουργούν διάφορα παιχνίδια όπως μπιλιάρδο, κρίκοι, υπάρχει θεατρικός χώρος, τραπεζόπαγκοι για στάση και ξεκούραση, μαγαζί με σουβενίρ και διάφορα άλλα που χαζεύεις. Όλο αυτά είναι εντός του ορυχείου και συνεπώς περιτειχίζονται από τοίχους με αλάτι οι οποίοι είναι σκούροι γκρι με λευκές λωρίδες. Ο φωτισμός του χώρου είναι έντονο λευκό που τονίζει ακόμη περισσότερο το θέαμα. Φτάνοντας στην άλλη άκρη της μεγάλης σάλας είδαμε πως υπάρχει και πιο κάτω επίπεδο με νερό όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα. Κατεβήκαμε και εκεί με τις σκάλες πάλι οι οποίες ήταν πιο στενές και χωρούσε μόνο ένας να περάσει. Οι βαρκούλες ήταν με ενοικίαση και είχε πάρα πολύ κόσμο που έκαναν ουρά. Αφού καμαρώσαμε τους τυχερούς, πήραμε τις σκάλες ξανά για επάνω. Βγαίνοντας από το ορυχείο πήραμε την άλλη έξοδο μη τυχόν και αφήσουμε απάτητη καμιά γωνιά. Λάθος! Η έξοδος αυτή έβγαζε σε άλλο σημείο που δεν είχε σύνδεση με το πάρκινγκ που είχαμε το αυτοκίνητο μας. Έτσι, λοιπόν, ξαναμπήκαμε μέσα και διασχίσαμε όλον τον διάδρομο προς την άλλη μεριά (περίπου 1χλμ) μέχρι την έξοδο τη σωστή. Προσοχή, λοιπόν, όποιος μπει να βγει από την ίδια μεριά και όχι από την άλλη!

Συνεχίζουμε το δρομολόγιο μας προς Alba Iulia όπου και θα διανυκτερεύαμε. Αφού τακτοποιηθήκαμε στη σπιταρώνα μας (ω, ναι!) και ξεκουραστήκαμε βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη. Η παλιά πόλη είναι περιτειχισμένη σε σχήμα αστεριού με κάποιες πύλες. Ολόλαμπρη και ολόφωτη μου φάνηκε ακόμη κι όταν νύχτωσε. Αέρινη, ευρύχωρη, όμορφοι πεζόδρομοι, φροντισμένα όλα τα κτήρια, τα μνημεία στολισμένα με χρωματιστά λουλούδια, τα μαγαζιά καθαρά και συμμαζεμένα και πολλά μπρούτζινα αγάλματα να αφηγούνται τη δική τους ιστορία. Με μάγεψε και μπήκε στην καρδιά μου η Alba Iulia!

Γυρνώντας στο σπίτι, πιάσαμε το μαγείρεμα κάτι το οποίο μας κούρασε όπως αποδείχθηκε την ώρα που έγινε. Κοιμηθήκαμε σχετικά αργά αυτό το βράδυ.

 

Ημέρα δέκατη

Transalpina – Targu Jiu

Αποχαιρετούμε την όμορφη Alba Iulia και παίρνουμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής προς το Νότο. Η σημερινή ημέρα είχε το τρίτο προγραμματισμένο highlight του ταξιδιού μας που ήταν ο δρόμος Transalpina! Πρόκειται για έναν ορεινό δρόμο που διασχίζει από Βορρά προς Νότο τα όρη Parang με το ψηλότερό του πέρασμα (Urdelle pass) να φτάνει τα 2140μ. σε υψόμετρο. Ξεκινάει από την πόλη Sebes και τελειώνει στο Novaci διασχίζοντας 148 ορεινά και στριφτερά χιλιόμετρα. Υπέροχος δρόμος, λιγότερο άγριος σε σχέση με τον Transfagarasan με μεγάλα αλπικά κομμάτια. 

Στην αρχή, στα χαμηλά, περνάμε από κάμποσα χωριουδάκια. Κάπου εκεί στις αρχές σταματήσαμε δίπλα στο δρόμο για να ξεϊδρώσει η πλάτη του Νίκου που οδηγούσε και ανακαλύψαμε όλως τυχαία πως έχουμε πάθει λάστιχο! Ζντόιιιινγκκκκκ!!!! Και τους έλεγα εγώ πως κάτι πατήσαμε από την Βουλγαρία ακόμα διότι άκουγα τσκ τσκ τσκ τσκ καθώς γυρνούσε η μια ρόδα αλλά τα κουφάλογα δεν άκουγαν τίποτα και δεν έδωσαν σημασία. Την ταξιδέψαμε την βίδα κανα 1500χλμ. Ευτυχώς που βιδώθηκε καλά και δεν χάναμε πολύ αέρα από το λάστιχο παρά μόνο από τα μυαλά μας… Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο παρακάτω να τσεκάρουμε τα λάστιχα, αλλά δεν είχε μετρητή αέρα. Μας είπε, όμως, πως στο επόμενο χωριό που θα συναντήσουμε έχει συνεργείο. Όπως και είχε. Αναρωτιόμασταν στο δρόμο αν θα έφτιαχναν λάστιχα… και ευτυχώς έφτιαχναν. Σταθήκαμε τυχεροί! Συνεχίζουμε τις ανηφόρες του Transalpina ακάθεκτοι με μπαλωμένο λάστιχο. Στα χαμηλά δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον και σκεφτόμουν μήπως είναι μούφα αυτός ο δρόμος… μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη λίμνη με το φράγμα της και το σκηνικό άλλαξε. Tau Bistra το όνομα της. Στάση, φωτογραφίες, ξεμούδιασμα και ξανά μέσα στο αμάξι. Συνεχίζουμε τις ανηφοριές και φτάνουμε στην επόμενη λίμνη Oasa στα 1259μ. Αυτήν τη λίμνη την έχουμε κατά μήκος του δρόμου για κάποια χιλιόμετρα και υπάρχουν διάφορα εστιατόρια – ξενοδοχεία. Σταματήσαμε σε ένα που είχε πρόσβαση μπροστά στη λίμνη που είχανε εξέδρα με παγκάκια. Το σημείο ήταν φανταστικό. Ησυχία, δέντρα και εμείς καθισμένοι στα παγκάκια πλάι στην ήρεμη λίμνη. Κάτσαμε κάμποσο εκεί να απολαύσουμε την αύρα της. Δε θέλαμε να φύγουμε... Φύγαμε, όμως. Οι στροφές πυκνώνουν, η κλίση ανεβαίνει, το τοπίο γυμνώνεται και ξεκινάνε τα αλπικά τοπία. Επιβλητικά, καθηλωτικά, εντυπωσιακά και ψυχρά να θυμίζουν την ευαλωτότητα σου. Μόνο δέος και θαυμασμός! Σταματήσαμε στο ψηλότερο σημείο στα 2140μ. περίπου, Urdelle pass λέγεται. Βγάλαμε φωτογραφίες στα γρήγορα, εισπνεύσαμε τον παγερό αέρα μέχρι μέσα μας βαθιά και φύγαμε. Είχαμε πεινάσει και ψάχναμε ένα ζεστό λιβάδι για να κάτσουμε να φάμε τα σάντουιτς μας. Βρήκαμε ωραίο μέρος αρκετά παρακάτω αφού χάσαμε ένα κάποιο υψόμετρο. Λίγο πιο μέσα στην πλαγιά είχε κάποια βράχια και πήγαμε να θρονιαστούμε εκεί. Ανοίξαμε και δυο μπύρες. Προς τα κάτω βλέπαμε το χωριό Ranca που σηματοδοτεί τις νότιες εσχατιές του Transalpina. Λιαζόμασταν και καταβροχθίζαμε τη «λεία» μας όπως κάνουν οι αετοί παρατηρώντας από ψηλά! Γέμισαν τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα, γέμισαν τα μάτια μας εικόνες, αγαλλίασαν οι καρδιές μας από την καλή συντροφιά. Τι άλλο θέλει κανείς για να νιώσει πλήρης; Κόντευα να σκάσω από ευτυχία! Ξεχείλιζα από παντού! Μην αντέχοντας άλλο σε αυτές τις συνθήκες, γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Ο δρόμος κατηφορικός και στριφτερός περνάει από το χωριό Ranca και βγάζει στο Novaci που είναι και το τέλος του Transalpina. 

Από εκεί στρίψαμε δυτικά προς Targu Jiu όπου θα περνούσαμε το τελευταίο μας βράδυ στη Ρουμανία. Βρήκαμε το κατάλυμα μας εύκολα. Ξεφορτώσαμε, κάναμε μπάνιο (σε λάθος δωμάτιο όπως αποδείχθηκε…) και βγήκαμε στην πόλη για φαγητό. Θα μαγειρεύαμε στο σπίτι, αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο τιτίζης που ήταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας. Έτσι, βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη. Η πόλη αυτή είναι τέρμα αδιάφορη χωρίς καμιά ομορφιά. Καθίσαμε σε ένα πολύ ΙΝ μαγαζί για τα δεδομένα της και φάγαμε πίτσες με σαλάτα και ήπιαμε μπύρες.

 

Ημέρα ενδέκατη

Targu Jiu – Sapareva Banya

Ξημέρωσε το τελευταίο μας πρωινό στη Ρουμανία. Ο σημερινός δρόμος μακρύς και περνάμε και σύνορα. Από Calafat – Vidin περάσαμε αυτή τη φορά και βγήκαμε Σόφια από εκείνον τον ορεινό δρόμο που δε θέλαμε να περάσουμε όταν ερχόμασταν. Τελικά, μια χαρά δρόμος ήταν και είχε και την δασερή ομορφιά του! Στα σύνορα με το που μπαίνεις Βουλγαρία πρέπει να πάρεις βινιέτα διότι οι αστυνομικοί καραδοκούν να ρίξουν πρόστιμα. Από τα σύνορα βινιέτα και όχι από το πρώτο βενζινάδικο! Νόμος! Προορισμός μας η πόλη Sapareva Banya που βρίσκεται μια ώρα νοτιότερα από τη Σόφια μέσα στο όρος Ρίλα που φιλοξενεί την ψηλότερη κορυφή της Βουλγαρίας και των Βαλκανίων όλων! Την πόλη αυτήν την είχα σταμπάρει όταν κανονίζαμε να πάμε Ρίλα ορειβατικώς για του Αγ. Πνεύματος που τελικά δεν πήγαμε λόγω άσχημου καιρού. Όπως μαρτυρεί και το όνομά της έχει θερμές ιαματικές πηγές που βγαίνουν από το βουνό. Είναι μια λουτρόπολη με πολλές εγκαταστάσεις που διαθέτουν πισίνες, σπα και λοιπά χαλαρωτικά. Ό,τι έπρεπε για το κλείσιμο του ταξιδιού μας!

Φτάσαμε απόγευμα κατάκοποι από τα πολλά χιλιόμετρα και αμέσως καθίσαμε για έναν καφεδάκο ξεκουραστικό. Αφού ανακτήσαμε δυνάμεις, σηκωθήκαμε να περπατήσουμε λιγάκι. Η πόλη είναι στενόμακρη και δεν έχει κάτι αξιόλογο. Πάνω στον κεντρικό δρόμο έχει κάποια μαγαζιά για καφέ – φαγητό και ψάχνουμε να κάτσουμε κάπου για να φάμε. Κάποια ήταν κλειστά και όσα ήταν ανοιχτά ήταν γεμάτα. Πάμε στο πρώτο, γεμάτο. Πάμε στο δεύτερο, γεμάτο και αυτό. Πάμε στο τρίτο, γεμάτο έξω αλλά είχε ένα τραπέζι μέσα. Καθόμαστε και τρώμε. Παραγγείλαμε κρέατα, σαλάτα και κρασί. Δεν προφταίνουμε να τελειώσουμε το δείπνο μας και να σου ξεκινάνε οι «σφύρκες»! Άιντεεεεε εεεε εεεε εεεε!!! Το μαγαζί είχε ζωντανή μουσική! Βαλκανικό γλέντι! Σαν και τα δικά μας! Κουφαθήκαμε! Δεν πιστεύαμε στα μάτια και στα αυτιά μας!  Ήταν λες και ήμασταν σε δικό μας γλέντι. Αμέσως άρχισαν οι καρδιές μας και τα πόδια μας να χορεύουν με πρώτη και καλύτερη την Αναστασίικα η οποία δεν σταμάτησε καθόλου σαν σηκώθηκε. Πήραν γραμμή ότι είμαστε Έλληνες και ξεκίνησαν στο τέλος να τραγουδάνε ως και ελληνικά! Ωωωω ωχχχχ! Ήταν που ήμασταν κουρασμένοι και θα κοιμόμασταν νωρίς αυτό το βράδυ τρομάρα μας. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και το συνεχίσαμε για λίγο και μόνοι μας τόσο που είχαμε παρασυρθεί…

Μα τι όμορφο κλείσιμο!     

 

Ημέρα δωδέκατη

Saparava Banya – Μοναστήρι Rila - Έδεσσα

Σήμερα γυρνάμε Ελλάδα. Αλλά έχουμε ακόμη πράγματα να κάνουμε. Πρώτον και κύριον: μπάνιο! Διαλέξαμε να πάμε στο συγκρότημα Rila Rock Spa (διότι μου άρεσε το όνομα) το οποίο είχε πέντε πισίνες σε διάφορα επίπεδα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και όλα αυτά μέσα στο δάσος! Ομολογώ πως παραήταν τρέντυ για τα γούστα μου, αλλά όλα έτσι ήταν… και αφού αυτά προσφέρανε, ε, από αυτά πήραμε και εμείς. Φτάσαμε 10 λεπτά αφότου άνοιξε (9:10) και ίσα που βρήκαμε να παρκάρουμε στο μικρό πάρκινγκ που είχε. Όταν φύγαμε γύρω στις 12 το μεσημέρι γινόταν πανικός και μας είχαν κλείσει. Ευτυχώς, είχαμε τον Νίκο τον Σουμάχερ μαζί μας και μόνο αεροπλανικά αλά μάικ νάιτ δεν έκανε για να το βγάλει.

Συνεχίζουμε προς το μοναστήρι της Ρίλα από το οποίο έχουμε δει φωτογραφίες και έχουμε ακούσει πολλά καλά λόγια. Στρίβοντας από τον κεντρικό δρόμο για το μοναστήρι κινούμαστε μέσα σε βαθύ φαράγγι που πλάι στο δρόμο κυλάει το ρέμα. Δεξιά και αριστερά έχει ταβέρνες για φαγητό και τιμήσαμε μια από αυτές κατά την επιστροφή μας. Το μοναστήρι είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Η εκκλησία είναι στη μέση, έχει μια τεράστια εσωτερική αυλή και γύρω γύρω είναι περιτειχισμένο με τα κελιά και τους λοιπούς χώρους. Και όλο αυτό μέσα στο βουνό Ρίλα! Βυζαντινό στυλ πλέον αντικρίζουμε. Λένε πως έτσι είναι και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Πολλοί προσκυνητές σε μια όμορφη ατμόσφαιρα.

Φεύγουμε και από εδώ και αφού κάναμε μια στάση για φαγητό μέσα στο δροσερό φαράγγι βγήκαμε πάλι στον κεντρικό δρόμο για τα σύνορα. Κάναμε μια τελευταία στάση στην Κρέσνα για να πάρουμε κρασιά και βουρ για σύνορα και βουρ για Έδεσσα. ΤΕΛΟΣ!  

 

Φίλοι μου αγαπημένοι, ήσασταν εξαιρετικοί! Σας ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε, για τα ωραία που ζήσαμε και για τα επόμενα σχέδια που ονειρευτήκαμε! Είθε να είμαστε υγιείς παντοτινά και να ταξιδεύουμε!!! Με τους χάρτες και με τα μυαλά!!!